Η ΠΛΑΣΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ

Μερικές φορές δεν χρειάζεται να δίνουμε σημασία στο μυαλό! Ο αισθησιασμός που αποπνέει ένα σώμα, σε συνδυασμό με την πλαστικότητά του, σε πάνε σε άλλη διάσταση. Αυτό που ο Τζακ Κέρουακ [Jack Kerouac] αναζητούσε από τη μιαν άκρη της Αμερικής στην άλλη...

Τι είναι αυτό το συναίσθημα που σας σφίγγει όταν φεύγετε με το αμάξι, αφήνοντας πίσω σας ανθρώπους που τους βλέπετε να μικραίνουν μέσα στην πεδιάδα μέχρι που τελικά εξαφανίζονται; Είναι ο απέραντος κόσμος που μας βαραίνει και είναι ο αποχαιρετισμός. Παρ' όλ' αυτά στρέφουμε προς τα μπρος, για την επόμενη τρελή περιπέτεια κάτω απ' τους ουρανούς...

Όταν παίρνεις μέσα σου την απόφαση, ξαφνικά αρχίζει να σε τυλίγει ένα μυστήριο, γίνεσαι απόμακρος, ψυχρός, κοιτάζεις τους γύρω σου αλλά το βλέμμα είναι ήδη φορτωμένο με χρώματα κι αρώματα μιας άλλης περιπέτειας που τη σχεδίασες βήμα-βήμα και την ψιλοκέντησες μέσα σε μια καθημερινότητα που συνέτριψε τη λογική κι άνοιξε πόρτες και παράθυρα. Έτσι είδες νέους ορίζοντες που για να τους φτάσεις πρέπει να περπατήσεις μιαν ολάκερη Αμερική, από τη μια της άκρη στην άλλη - σαν άλλος Κέρουακ.

Ίσως να αναρωτηθεί κανείς πώς είναι δυνατόν, μέσα σ’ αυτό τον κουρνιαχτό και την παραζάλη του ρυπαρού καιρού μας, να μιλά κανείς για πράγματα που ενδεχομένως αγγίζουν μνήμες μιας ποίησης που δεν έχει σχέση με την καθημερινότητα! Ο Τάσος Λειβαδίτης απαντά:

Λεπτομέρειες ασήμαντες που κάνουν πιο οδυνηρές τις αναμνήσεις / και τα χρόνια μας, βαλσαμωμένα πουλιά, μας κοιτάζουν τώρα με μάτια ξένα / αλλά κι εγώ ποιος ήμουν; ένας πρίγκιπας του τίποτα / ένας τρελός για επαναστάσεις κι άλλα πράγματα χαμένα / και κάθε που χτυπούσαν οι καμπάνες ένιωθα να κινδυνεύει η ανθρωπότητα / κι έτρεχα να τη σώσω. Κι όταν ένα παιδί κοιτάει μ’ έκσταση το δειλινό, είναι που αποθηκεύει θλίψεις για το μέλλον.