ΠΡΟΣΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ…

Πάντα θυμάμαι ότι μόλις άρχιζε η Μεγάλη Εβδομάδα και το λιβάνι μπλεκόταν με τις μυρωδιές της Άνοιξης, νιώθαμε ότι έχουμε την ευκαιρία να πάρουμε βαθιές ανάσες, να ξετεντωθούμε και να αφήσουμε το μυαλό και την καρδιά σε ρεμβασμούς. Γυρίζω τις σελίδες του προσωπικού ημερολογίου και ψάχνω να βρω τα χνάρια μιας εποχής που πίστευε ότι δεν υπάρχουν αδιέξοδα και ότι τα μέσα σωτηρίας μπορούσαν να αντισταθμίσουν τα αναρίθμητα και πολυποίκιλα μέσα καταστροφής.

Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι υπήρχε τόση βαρβαρότητα αποθηκευμένη σε αυτούς που κάποτε εγκατέλειψαν τη Γηραιά Ήπειρο για να εγκατασταθούν στη γη που ανακάλυψε ο Κολόμβος. Το να πούμε ότι απλώς υποτιμούν την ανθρώπινη ζωή, είναι το λιγότερο. Διαγράφουν ό,τι έχει σχέση με την ειρήνη και τον πολιτισμό. Και το κάνουν αυτό με τις θανατηφόρες μηχανές που τους εμπιστεύθηκε η τεχνολογική πρόοδος. Και γράφουν την ιστορία με συντρίμμια και αίμα.

Έπρεπε να βρεθούμε σε αυτή τη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία για να καταλάβουμε ότι εκείνο που θα ήταν αναγκαίο να μας ενώνει είναι η πίστη στον άνθρωπο και στις αξίες που τον διαφοροποιούν από τα ζώα. Λέω «ζώα» και αυτομάτως έρχεται στο νου μου η εικόνα του Κλίντον με το σκύλο του να κατευθύνονται στο ελικόπτερο. Δυσκολευόμαστε να ερμηνεύσουμε τη συμπεριφορά του ή να καταλάβουμε την έπαρσή του. Ανόητα φουσκωμένος από τον εαυτό του, αναρωτιέται κανείς τι λύσσα τον έχει κυριέψει, αυτόν και τα γεράκια (οι ελάχιστες «περιστερές» άραγε τι κάνουν;) του αμερικανικού πολιτικο-στρατιωτικού κατεστημένου. Βέβαια, δεν υπάρχουν λόγια για τους ξιπασμένους «σοσιαλιστές» της Ευρώπης, που ο Κλίντον τους σέρνει από τη μύτη και ασχημονούν πάνω στους λαούς της Βαλκανικής...

Αυτά που τα γράφαμε τον Απρίλη του 1999, θα μπορούσε κανείς κάλλιστα να τα πει και σήμερα για τον Μπους και τον οποιονδήποτε κατά καιρούς αναλαμβάνει τα ηνία της υπερδύναμης. Και μάλιστα σήμερα που ψιθυρίζεται ότι είναι θέμα ωρών (προσδιορίζεται η Μεγάλη Παρασκευή) για να επιτεθούν "χειρουργικά" οι Αμερικανοί στο Ιράν...