Μαύρος χιονιάς

Βεβαίως είναι περασμένη ιστορία ο χιονιάς, αλλά δεν αντέχω να μην του αφιερώσω μια σκέψη. Τόσο πολύ που μας θύμισε πόσο πολύ η Αθήνα παρέμεινε –ακόμη και μετά την Ολυμπιάδα– μια τριτοκοσμική πρωτεύουσα. Οχι γιατί δεν καταφέραμε να κυκλοφορήσουμε με την καθημερινή μας άνεση στην πόλη. Οχι γιατί άργησαν κάποιοι δήμοι να μαζέψουν και την τελευταία βρώμικη νιφάδα. Οχι γιατί κάποιοι ξέχασαν να πάνε στη δουλειά τους. Αλλά για όλα μαζί και μαζί με όλα τα άλλα που μας απέδειξαν πόσο εύκολα διαλύουμε αυτό που ονομάζεται κράτος, κοινωνική ζωή και προσωπική ευθύνη. Βάλτε τα κάτω και μετρήστε συμπεράσματα.

Χωρίς ιδιαίτερο προβληματισμό, κλείνουν τα σχολεία επί τριήμερο. Αν δεν είχε πέσει ο χιονιάς Σαββατοκύριακο, θα είχαν κλείσει για μια ολόκληρη εβδομάδα. Αποδεχόμαστε ότι τα σχολεία είναι γεμάτα επικίνδυνες παγίδες για τα παιδιά. Ισως αυτός ο καταναγκαστικός «φόβος» κράτησε τη χαρά των παιδιών μέσα στα σπίτια. Οι σχολικές επιτροπές δεν είχαν ρόλο, οι γονείς δεν έσπευσαν να καθαρίσουν με μια σκούπα κι ένα φτυάρι.

Σχέδιο για τις δύο (μόνον) αρτηρίες εισόδου και εξόδου από την πρωτεύουσα είχαμε. Οτι κρατήθηκαν ανοιχτές, ύστερα από τόσες προηγούμενες αποτυχίες, οφείλεται και στην υπερπληθώρα μέσων και στην απόλυτη γνώση πως τα μίντια εκεί θα κάνουν φόκους, αδύναμα κι αυτά να δουλέψουν μια ρεαλιστική εικόνα, να βγουν από το «τι συνέβη την προηγούμενη φορά».

Σχέδιο όμως για τη συντονισμένη λειτουργία της πόλης δεν υπήρχε, αφού ακόμη δεν ξέρουμε σε ποιον ανήκει το πεζοδρόμιο, το παρτέρι και η προέκταση της λεωφόρου...

[Tου Μπάμπη Παπαδημητρίου, Η Καθημερινή, 22/2/2008]