ΑΝ ΨΗΦΙΖΑΝ ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Αθήνα - Κέντρο, οδός Ομήρου (μεταξύ Σκουφά και Σόλωνος). Μια αγριοκερασιά, φυτεμένη από τον Θεό ή τους ανθρώπους εδώ και πολλά χρόνια. Είχε φτάσει τα πέντε μέτρα ύψος. Μέσα απ’ το ελάχιστο πεζοδρόμιο, τις πλάκες, το τσιμέντο, την άσφαλτο, ασφυκτιούσε, ρουφούσε με αγώνα τους χυμούς του Λυκαβηττού και ανέβαινε να βρει λίγο ήλιο. Ευτυχώς, απέναντί της και πίσω της, δύο κτίρια του Μεσοπολέμου τριώροφα της άφηναν κάποιες ανάσες φωτός. Και έτσι μεγάλωνε και ψήλωνε. Τα ροζ λουλούδια της μας ταξίδευαν σε μέρη μακρινά κάθε άνοιξη, όλους εμάς που την κοιτούσαμε από τα μπαλκόνια.

Μέσα από τα γκρίζα χρώματα των πολυκατοικιών, τα πολλαπλά, αλληλοδιαπλεκόμενα καλώδια της ΔΕΗ, τις κεραίες τηλεοράσεων και κινητής τηλεφωνίας, τις εμφανείς σκουριασμένες υδρορροές και τα εμφανή μηχανήματα κλιματισμού, τα λουλούδια της αγριοκερασιάς μάς προσέφεραν μιαν ελπίδα ότι κάτι κάποτε μπορεί να αλλάξει. Οτι η Φύση είναι δυνατή και ότι λίγο να του ξεφύγει του ανθρώπου, θα κρατηθεί, θα επιβιώσει.

Μα πιο πολύ απ’ όλα, η αγριοκερασιά μάς προσέφερε τους καρπούς της. Και για να ακριβολογήσω, προσέφερε τους καρπούς της στα κοτσύφια του Λυκαβηττού. Κάθε Ιούνιο, από το πρωί, καμιά δεκαριά κοτσύφια έτρωγαν, έπιναν, τραγουδούσαν τον ύμνο της αγριοκερασιάς και χόρευαν από κλαδί σε κλαδί. Ακούγαμε τα τραγούδια τους, καθώς τσιμπούσαν τα αγριοκέρασα, και ο συνεχής θόρυβος από τα αυτοκίνητα χανόταν. Ηταν ένα καθιερωμένο ετήσιο «πάρτι» γι’ αυτά και μια αγαλλίαση για τις ψυχές μας που την περιμέναμε κάθε χρόνο πώς και πώς.

Εδώ και λίγες ημέρες ο Δήμος Αθηναίων έκοψε την αγριοκερασιά από τη ρίζα της. Πριονίδια βλέπεις τώρα εκεί όπου κάποτε υψωνόταν το δεντράκι. Τα κοτσύφια δεν θα ’ρθουν φέτος.

Μετά τις νεραντζιές της Κανάρη, που τις ξερίζωσαν ανθοφορούσες τα συνεργεία του δήμου πριν από λίγο καιρό, τώρα η αγριοκερασιά της Ομήρου. Και προφανώς, η αυθαιρεσία δεν έχει τέλος. Πώς θα προστατευθούμε από τον Δήμο Αθηναίων; Πώς θα περισώσουμε ό,τι απέμεινε ωραίο; Με ποιο δικαίωμα επεμβαίνουν σε πράγματα που ανήκουν σε όλους μας; Που δεν είναι δικά τους;

Σε πολλές άλλες χώρες της Ευρώπης, για να κοπεί ένα δέντρο σε πόλη, ακόμη και ιδιωτικής ιδιοκτησίας να είναι, χρειάζεται ιδιαίτερη διαδικασία, γνωμοδότηση από ειδικό, άδεια από ειδική Αρχή. Εδώ; Εδώ στην Αθήνα, που πήρε τ’ όνομά της, επειδή η θεά έκανε δώρο ένα δέντρο στους κατοίκους της; Αν ήξερε η Αθηνά πώς συμπεριφέρεται σήμερα η δημοτική Αρχή στα δέντρα της Αθήνας, θα μας έπαιρνε πίσω τ’ όνομά της.

Εδώ, στην Αθήνα, βιώνουμε σήμερα, με θλίψη και αγανάκτηση, τη συνέχεια της αυθαιρεσίας της δημοτικής Αρχής που πλήττει βάναυσα το δικαίωμά μας στο περιβάλλον. Αχ, αν ψήφιζαν τα δέντρα...

Του Γιωργου Μεντη - Λέκτορα Νομικής Σχολής Αθηνών [Η Καθημερινή, 30/5/2008]