Απόγνωση αναπτυσσόμενου κόσμου για κλίμα. Καταγγέλλει ανισότητα διαπραγματεύσεων

ΚΟΠΕΓΧΑΓΗ. Ανέφικτος στόχος αποδείχθηκε, σε μία ακόμη σύνοδο κορυφής, η παγκόσμια συναίνεση για την ουσιαστική μείωση των εκπομπών ρύπων, μείωση τέτοια, που θα μπορούσε να συγκρατήσει την άνοδο της θερμοκρασίας του πλανήτη στους οριακούς και –όχι παραίτητα σωτήριους– δύο βαθμούς Κελσίου... Εάν αυτός, πράγματι, ήταν ο στόχος της συνόδου της πολυδιαφημισμένης συνόδου της Κοπεγχάγης, όλες οι συμμετέχουσες αντιπροσωπείες είχαν αναγνωρίσει, άμεσα ή έμμεσα, πριν ακόμη αρχίσει η σύνοδος, ότι απέχουμε τεράστια απόσταση.

Οι βασικές προτάσεις του βιομηχανικού κόσμου παρέμειναν έως την ύστατη στιγμή στο ίδιο σημείο. Ο μέσος όρος των προτεινόμενων ποσοστών για τη μείωση των ρύπων δεν ξεπέρασε το 30% (έως το 2020, σε σύγκριση με τα επίπεδα του 1990), κάτι που σημαίνει ότι ακόμη κι αν τηρηθούν οι σχετικές δεσμεύσεις όλων των κυβερνήσεων –πράγμα πάντα αμφίβολο– η θερμοκρασία της Γης θα ανεβεί κατά 3 βαθμούς Κελσίου. Επίσης σε ό, τι αφορά το θέμα της χρηματοδότησης του αναπτυσσόμενου κόσμου, οι δεσμεύσεις των βιομηχανικών κρατών παρέμειναν στο ίδιο σημείο, δηλαδή στην πρόταση που προβλέπει τη διάθεση ποσού ύψους 10 δισεκατομμυρίων δολαρίων ετησίως έως το 2012 και με προοπτική η ετήσια προσφορά να ανέλθει στα 100 δισεκατομμύρια δολάρια έως το 2020. Η ασάφεια ήταν η πρωταγωνίστρια των σχετικών διαπραγματεύσεων, με τα προσχέδια συμφωνιών και διακηρύξεων να περιέχουν διφορούμενους όρους, χωρίς να λύνουν προβλήματα. Για παράδειγμα, στο θέμα της χρηματοδότησης, το προσχέδιο διακήρυξης που κυκλοφόρησε χθες το πρωί, λίγο πριν από την έκτακτη και «καθοριστική» σύσκεψη του Μπαράκ Ομπάμα με 19 ηγέτες, δεν όριζε πότε ακριβώς η οικονομική βοήθεια θα ανέλθει στα 100 δισεκατομμύρια δολάρια, ποσό που ούτως ή άλλως δεν φθάνει, σύμφωνα με τις επανειλημμένες επισημάνσεις των αναπτυσσόμενων κρατών. Επίσης, ουδείς γνώριζε, μέχρι τελευταία στιγμή, εάν η νέα συμφωνία θα αποτελεί πράγματι τη συνέχεια της παλαιάς, δηλαδή του Πρωτοκόλλου του Κιότο, ή αν θα την αντικαταστήσει πλήρως, αναιρώντας θεμελιώδεις όρους που ευνοούσαν τον αναπτυσσόμενο κόσμο... Σε γενικές γραμμές, το πρόγραμμα και το ύφος των διαπραγματεύσεων, όπως κατήγγειλαν οι αντιπροσωπείες του αναπτυσσόμενου κόσμου, χαρακτηρίστηκαν εξ αρχής από ανισότητα. Και αυτό γιατί τόσο η προεδρία της Δανίας, όσο κι οι βασικοί συνομιλητές από τα βιομηχανικά κράτη, επιχειρούσαν να χειριστούν τη συζήτηση προς όφελός τους, αντιμετωπίζοντας τις αντιπροσωπείες των φτωχών κρατών ως απλούς ακροατές. «Ουδείς θα πάρει όλα όσα ήθελε», διεκήρυξε ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα. Την ίδια ώρα, μέλη αντιπροσωπειών του αναπτυσσόμενου κόσμου δήλωναν απόγνωση. «Κι εκείνο το τελευταίο σχέδιο πολιτικής συμφωνίας, λες και ήλθε από τον Θεό»... [Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 19/12/2009]