Περιβάλλον και ανάπτυξη

• Του Αλεξη Παπαχελα, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Tετάρτη, 14 Iουλίου 2010

Αυτή η εφημερίδα έχει υποστηρίξει παραδοσιακά και με σθένος την ανάγκη περιβαλλοντικής πολιτικής στη χώρα και την απόκτηση οικολογικής συνείδησης. Φοβούμαι, όμως, πως ορισμένα στελέχη της σημερινής κυβέρνησης έχουν φτάσει στο άλλο άκρο, από την εποχή Σουφλιά. Η κυβέρνηση Παπανδρέου εξελέγη με το σύνθημα της «πράσινης ανάπτυξης», αλλά κινδυνεύει να περάσει στη ιστορία ως «πράσινη» μεν, αντιαναπτυξιακή δε.

Η αρμόδια υπουργός έχει δύο μάλλον κακές συνήθειες. Η πρώτη είναι να «ξαναβλέπει τα θέματα από το μηδέν». Αυτό μπορεί να είναι θετικό και αναζωογονητικό, αλλά όσοι θέλουν να επενδύσουν στην ενέργεια, στον τουρισμό, στην οικοδομή, θέλουν να γνωρίζουν ότι έχουν μπροστά τους ένα σταθερό πλαίσιο κανόνων. Κάποιος που αποφάσισε να ξεκινήσει μια επένδυση στην Ελλάδα το 2000, δεν μπορεί να μαθαίνει ξαφνικά και χωρίς προειδοποίηση, το 2010, πως το παιχνίδι άλλαξε και δεν μπορεί να την ολοκληρώσει. Η δεύτερη κακή συνήθεια είναι να λειτουργεί με άγνοια των κανόνων της αγοράς και με μια σχετική εμπάθεια απέναντι στους επιχειρηματίες. Ανέκδοτο έχει γίνει, άλλωστε, η εμπειρία επιχειρηματία που δραστηριοποιείται στις ιχθυοκαλλιέργειες, τον οποίο παρέπεμψαν σε σύμβουλο της υπουργού γι’ αυτό το θέμα. Στα πέντε λεπτά του ραντεβού, ο σύμβουλος εξήγησε πως «φύσει και θέσει είμαι εναντίον των ιχθυοκαλλιεργειών».

Το πρόβλημα είναι πως η Ελλάδα σήμερα χρειάζεται νέες επενδύσεις, ολοκλήρωση αυτών που έχουν σχεδιαστεί και μια συνέχεια στον τρόπο που αντιμετωπίζει το κράτος ζωτικούς τομείς. Οι βασικές περιβαλλοντικές οργανώσεις παίζουν έναν εξαιρετικά κρίσιμο ρόλο στην ελληνική κοινωνία και έχουν βοηθήσει καταλυτικά στην αλλαγή της κουλτούρας μας σε αυτά τα ζητήματα. Αν όμως αφεθούν να χαράξουν μόνες τους αναπτυξιακή πολιτική, υπάρχει ο σοβαρός κίνδυνος να γίνουμε μια πολύ φτωχή χώρα με πολλούς κορμοράνους και άλλα σπάνια πουλιά. Παράλληλα, είναι κοινό μυστικό οτι πίσω από κάποιες εκδηλώσεις κρύβονται μικρές τοπικές διαπλοκές. Η κ. Μπιρμπίλη πρέπει να βρει μια ισορροπία ανάμεσα στις πεποιθήσεις της και αυτές των συμβούλων της και στην πραγματικότητα. Μέχρι τώρα έχει επιδείξει εξαιρετικά καλές προθέσεις, αλλά άγνοια του τρόπου που λειτουργεί η αγορά. Η δουλειά των περιβαλλοντικών οργανώσεων είναι να μας λένε τι δεν πρέπει να γίνει· η δική της δουλειά, όμως, είναι να αποφασίζει πώς θα προχωρήσουν ή θα γίνουν νέες επενδύσεις για να πάει η χώρα μπροστά.