Άριστον μεν ύδωρ [Πίνδαρος, 518-446 π.Χ.]

Μια ανάρτηση της φίλης μου της Ελένης Σκάβδη, ξαναφέρνει στην επικαιρότητα το τεράστιο πρόβλημα της διαχείρισης του νερού. ΛΕΕΙ: «Δεν δηλώνουμε πηγάδια, γεωτρήσεις, στέρνες... Μην δηλώσετε στους δήμους τις πηγές των χωριών σας, μην επιτρέψετε να τις πάρουν, θα ιδιωτικοποιηθούν. Συνταχτείτε με το κίνημα SOSΤΕ ΤΟ ΝΕΡΟ…»

Παλιότερα εμείς οι κάτοικοι της πρωτεύουσας είχαμε αντιμετωπίσει την απειλή της λειψυδρίας. Φαίνεται ότι στις μέρες μας δεν υπάρχει κάτι παρόμοιο, τουλάχιστον «ορατό» στον πληθυσμό. Αλλά το νερό προκαλεί ένα από τα μεγαλύτερα παράδοξα της εποχής μας: τα ποτάμια, οι λίμνες, οι πηγές, τα γιγαντιαία φράγματα δημιουργούν την εντύπωση της αφθονίας ενώ ταυτόχρονα ποτέ δεν ήταν πιο απειλητικός ο λόγος περί λειψυδρίας.

Το νερό, αυτό το πολύτιμο αγαθό που είναι ταυτόχρονα πηγή ζωής, περνά μια έντονη και παρατεταμένη κρίση διαχείρισης σε παγκόσμιο επίπεδο. Δυστυχώς στην Ελλάδα, η διαχείριση των υδατικών πόρων γίνεται αποσπασματικά από πολλούς φορείς σύμφωνα με τη λογική των δικαιοδοσιών, δηλαδή ανάλογα με το είδος της χρήσης ­ π.χ., γεωργική, υδρευτική, βιομηχανική, ενεργειακή ή τουριστική. 

Τα τελευταία χρόνια, όλο και πιο συχνά επανέρχεται στην επικαιρότητα το πρόβλημα της έλλειψης του νερού. Παρακολουθώ τη δραστηριότητα των παραγωγών στην Πελοπόννησο που διαμαρτύρονται διότι εξαντλούνται οι υδάτινοι πόροι κι αυτό φυσικά προέρχεται από την υπερβολική άντληση με τις γεωτρήσεις, πολλές από τις οποίες έχουν αχρηστευτεί κι αυτό οπωσδήποτε συνέπειες στις καλλιέργειες. Οι απόψεις που ακούγονται πλέον είναι από ακραία καταστροφολογικές ως ακραία αισιόδοξες και καθησυχαστικές.

Δεν είναι λοιπόν μονάχα αυτά τα προβλήματα που έχουμε ως πληθυσμός ν’ αντιμετωπίσουμε αλλά βρισκόμαστε πλέον απέναντι στη θέληση των ισχυρών μονοπωλιακών συγκροτημάτων που επιζητούν τον πλήρη έλεγχο στη διαχείριση των υδάτινων πόρων. Η ιδιωτικοποίηση πλέον μοιάζει σαν κάτι το αναπότρεπτο κι αυτό είναι που πρέπει με κάθε θυσία ν’ αποτρέψουμε!!!