Η ΜΙΝΑ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ

Του τηλεφώνησα στο γραφείο αλλά δεν τον πέτυχα - είχε φύγει νωρίς. Τον αναζήτησα στο κινητό και δεν απαντούσε. Πήρα μια, δυο, τρεις φορές και σιωπούσε. Ήμουν πια απελπισμένος και σκέφτηκα ότι κάτι μπορεί να του συμβαίνε. Αργά το βράδυ τον αναζήτησα ξανά στο κινητό. Κι απάντησε με μια φωνή αργή κι απελπισμένη. "Τι συμβαίνει", τον ρώτησα. "Αστα", μου απαντάει αργά. "Την έχασα και είμαι δυστυχής..."

Τα έχασα κι εγώ και δεν ήξερα πάς να μιλήσω, τι ερώτηση να του κάνω, δηλαδή ποια έχασε, πώς την έχασε, πότε την έχασε, ποια τέλος πάντων! "Η Μίνα μου δεν υπάρχει πια..."
- Τι λες βρε, παιδί μου. Πώς έγινε αυτό;
- Μετά από δώδεκα χρόνια... Δεν αντέχω...
- Ψυχραιμία, ρε φίλε. Σε νιώθω, έχεις δίκιο. Αυτά έχει η ζωή...
- Τις τελευταίες μέρες δεν μπορούσε να περπατήσει. Πού να έβλεπες το βλέμμα της. Με κοίταζε και έκλαιγα... Ήταν αδύνατη, δεν ήθελε να φάει, δεν ήξερα τι να την κάνω...
- Ο γιατρός δεν μπορούσε να κάνει κάτι;
- Ε, μου είπε ότι είναι τα γεράματα... Πώς θα το αντέξω;
- Ο χρόνος είναι γιατρός. Μη λυπάσαι γιατί η καημένη ηρέμησε πλέον...
- Τώρα δεν μπορώ εγώ να φάω, δεν έχω όρεξη για δουλειά, για τίποτα...
Να βρεις μια άλλη, ρε φίλε!
- Τι είπες; Είσαι απαράδεκτος...
- Σιγά ντε, μια κουβέντα είπα...
- Τι μια κουβέντα, ιερόσυλε!
- Δύο, τρεις...
- Η Μίνα δεν αντικαθίσταται...
- Καλά, καλά...
- Σε διαγράφω...
- Μην κάνεις έτσι, ρε φίλε. Ένα σκυλί ήταν!