ΝΥΧΤΙΑΤΙΚΑ...

Τον θυμάμαι, όταν κάθε φορά ακούω τη βουή μιας πόλης που συνεχώς τραβάει τα καζανάκια στους καμπινέδες. Να διώξει τα σκατά και τα παλιόχαρτα κι αυτά πάνε και στριμώχνονται στις γωνίες των σωληνώσεων και βουλώνουν και βρωμάνε οι νεροχύτες. Μιλάμε τώρα για μεσάνυχτα, που θεωρητικά η πόλη ησυχάζει και οι άνθρωποι κοιμούνται οι πιο πολλοί κι άλλοι ερωτεύονται στα σπίτια, στα μπαράκια, στα ξενοδοχεία και στα μπουρδέλα.

Καθόμουνα σήμερα το μεσημέρι μαζί της στην πλατεία, κάτω από την τέντα ενός ζαχαροπλαστείου και σχεδόν φωνάζαμε και οι δυο τόσο δυνατά που άρχισε να με πονάει το κεφάλι μου. Φωνάζαμε γιατί δεν ακούγαμε ο ένας τον άλλον από τη φασαρία του δρόμου. Αυτοκίνητα, κλάξον, οι φωνές των μικροπωλητών, οι συζητήσεις των θαμώνων, κάτι μαύροι που πουλάγανε ρολόγια έρχονταν κοντά, τόσο κοντά που νόμιζα ότι θα βάλουν χέρι στις τσέπες μου κι έτσι αναγκάστηκα να βγάλω το σακάκι, να το διπλώσω και να το κρατώ σφιχτά στα χέρια. Τις προάλλες κάποιος στο μετρό έβαλε το χέρι του στην τσέπη μου και με ξάφρισε, δίχως να καταλάβω το παραμικρό. Ευτυχώς δεν ήταν πολλά. Ωστόσο ένιωσα άσχημα γιατί είχα ξεχάσει ότι στα στριμωξίδια αυτό μπορεί να συμβεί...

Προχτές μου έλεγε ο Λευτέρης, ένας φίλος μου μαντράχαλος, ότι μέσα στο 450 του έκλεψαν το πορτοφόλι. Στην αρχή νόμιζα μη τυχόν κι έκανε πλάκα. Μετά στο μυαλό μου άρχισε να κλωθογυρίζει ένα σενάριο για το οποίο ο Λευτέρης ήταν εύκολο να το γράψει. Μήπως μου λέει ψέματα, να χάψω ότι έχασε το πορτοφόλι μέσα στο οποίο σημειωτέον είχε γύρω στα τετρακόσια ευρώ! Έτσι, κανονικά, εγώ θα έπρεπε να ευαισθητοποιηθώ και να βγάλω από την τσέπη μου ό,τι είχα και δεν είχα για να βολευτεί προσωρινά. Όμως του είπα ότι "ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος"...