Sunday, May 20, 2007

ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ...

Όταν ακούω το τραγούδι του Παπαδόπουλου "Γέλαγε η Μαρία" (: Πάνω στο πατίνι με τα ρουλεμάν / τρέλαινες τον κόσμο απ' τη φασαρία. / Οι νοικοκυραίοι φώναζαν αμάν. /Λέγαν θα φωνάξουν την αστυνομία. / Γέλαγε η Μαρία), προβάλλουν αυτομάτως οι μνήμες των παιδικών μου χρόνων στο Μεταξουργείο. Εκεί κάτω από τα Σίδερα, πέρα από τη ΒΙΟ, στην οδό Πύλου, στη Ναυπλίου που βρισκόταν το σχολείο μας (το 33ο Δημοτικό Σχολείο), στον Άη Γιώργη και την παιδική χαρά του, στον Άγιο Κωνσταντίνο και την τεράστια παιδική χαρά του, στο λόφο του Κολωνού... Θεέ μου, τι χρόνια! Να θυμηθώ το γαϊτανάκι τις αποκριές, τις φωτιές του Άη Γιάννη που τις ανάβαμε με τα καφάσια του μανάβη της γειτονιάς, τον πανοραμιτζή και τον ατομικό "κινηματογράφο" που ρίχναμε ένα πενηνταράκι και βλέπαμε... και τι δεν βλέπαμε! Να θυμηθώ τις ομηρικές μάχες που δίναμε οι συμμορίες της γειτονιάς με ξύλινα σπαθιά κι ασπίδες, το ξύλο που έπεφτε και τα ματωμένα κεφάλια... Και τα πατίνια με τα ρουλεμάν! Και φεύγανε τα ρουλεμάν και τα ξανακαρφώναμε και έσπαγε το ξύλο και ψάχναμε για καινούργιο, πηγαίναμε στο σιδερά για να βάλει βίδες... Κι όταν τρέχαμε σην Πύλου γινόταν χαμός και οι φωνές των γειτόνων ακόμα μου τρυπάνε τ' αυτιά. Η μάνα σε ποιον να πρωτοφώναζε: σε μένα, στον Δημήτρη (που ήταν σχετικά ήσυχος), να προσέξει τα μικρότερα μη πέσουν και χτυπήσουν... Πόσες φορές με κάποιο από τα παιδιά ματωμένο το τραβούσε κατά την Γ΄Σεπτεμβρίου όπου τότε ήταν το Πρώτων Βοηθειών!

4 comments:

Dimitris said...

Αχ, ρε Νίκο, τι πήγες και μου θύμησες! Τα είχα, σχεδόν, πραγματικά ξεχάσει όλα αυτά. Θυμάμαι τώρα τα πατίνια με τα ρουλεμάν που ούτε και ξέρω πια πώς και πού τα βρίσκαμε, και τρέχαμε σαν τρελλοί στη μέση του δρόμου... Αυτό όμως που δεν ξεχνάω είναι οι "μάχες" που κάναμε με άλλες συμμορίες με τα ξύλινα "όπλα" που τα "παίρναμε" από κάποιο εργοστάσιο, ή κάποια μάντρα, εκεί γύρω στη γειτονιά. Οι μάχες αυτές γίνονταν συνήθως, από ότι θυμάμαι, κατά το μεσημέρι... Όσο για τις μανάδες ... μας κυνηγούσαν και μας πήγαιναν στις Πρώτες Βοήθειες...
Και φυσικά δεν έχω ξεχάσει και αυτό το διαβολάκο (θα ήταν κι αυτός κάπου 6-7 χρονών) που με κοπάνησε στην κορυφή του κεφαλιού μου όπως έσκυβα να πάρω την μπάλλα μου από το δρόμο. Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί με κοπάνησε ο άτιμος! Ποτάμι το αίμα, κι η δύστυχη η μάνα με κουβάλησε για άλλη μια φορά στο Πρώτο Βοηθειών, όπου μου έβαλαν καμιά δεκαριά ράματα...
Αξέχαστα χρόνια! Νάσε καλά που μου τα θύμησες!

Νίκος Λαγκαδινός said...

Μάλλον θα πρέπει να γραφτεί ένα βιβλίο για τα χρόνια εκείνα που ήταν η πρώτη νιότη. Όταν για όλους μας ανοιγόταν ένας καινούργιος κόσμος... Αν κοιτάξεις καλά τη φωτογραφία που έχουμε βγάλει μπροστά στον Άη Γιώργη, με τη Μάνα (από η φωτο, λείπει μονάχα η Πατρούλα), θα εντοπίσεις ολωνών την αγωνία στα μάτια για το μέλλον. Ένα μέρος, πάντως, τα έχω αξιοποιήσει στο επόμενο βιβλίο μου που είναι σχεδόν έτοιμο. Φυσικά και δεν ξεχνιούνται εκείνα τα χρόνια!

ΙΩΑΝΝΗΣ ΞΕΝΙΔΗΣ said...

Eυτυχώς που τότε δεν εξασκούσαν το επάγγελμα ο Ευαγγελάτος ή ο Χατζηνικολάου!!!Τώρα θα ανήκατε σε συμμορίες ανηλίκων και θα γινόσασταν αντικείμενο πολλών ερευνών που τα πορίσματα τους θα αναμασούσε η τρελεόραση( έτσι την κατάντησαν-Γιώργος Σκαμπαρδώνης).

Dimitris said...

ioannisxen καλά τα λες.... θα είχαμε τρομερές φασαρίες!
Αχ ρε πού καταντήσαμε!
Σταμάτα κόσμε να κατέβω!