Μια λάμψη!

Κι αν τύχει μια λάμψη και σε στραβώσει; Τι θα κάνεις; Θα κλείσεις τα μάτια, και θα περιμένεις να νιώσεις κάποια αλλαγή. Όταν τ' ανοίξεις, βέβαια, θα καταλάβεις αμέσως αν κάτι άλλαξε γύρω σου. Θα δεις νερά να τρέχουν από παντού, λουλούδια ανθισμένα σε απέραντους κήπους, δέντα με βαριά σκιά, τριαντάφυλλα (αχ, αυτά τα τριαντάφυλλα, πόσο τ' αγαπώ), αλλά και πράσινο να βλέπω δεν με νοιάζει. Ηρεμώ.

Μερικές φορές όμως όταν είσαι στο σκοτάδι, αρκεί ένα φωτάκι για να αναθαρρήσεις και ν' αρχίσεις να "βλέπεις" πρόσωπα και πράγματα, να σχεδιάζεις εικόνες, πρόσωπα, κι ό,τι άλλο θα ήθελες για να γεμίσει η ψυχή σου.

Ο κινηματογράφος σου δίνει αυτή την ψευδαίσθηση καμιά φορά, μεταφέροντάς σε εκεί που δεν πρόκειται ποτέ να πας, να γίνεις εκείνο που είναι αδύνατο να γίνεις, να σε πάει σ' άλλους τόπους, σε άλλες εποχές, να ξεχάσεις, σα να μην υπήρξαν ποτέ, όλα αυτά τα διαόλια που μας έχουν αλλάξει τη ζωή, μας έχουν καταστρέψει τα όνειρα, μας έχουν κόψει τις ανάσες...