Προχθές, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή απέρριψε τη μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων για τον αυτοκινητόδρομο Πελοποννήσου που θα περνάει από τον Καϊάφα. Μόλις χθες επίσης εκπρόσωποί της ήρθαν για να αποτιμήσουν την πρόοδο της διαδικασίας κλεισίματος των ανεξέλεγκτων χωματερών στη χώρα μας. Το πρόστιμο το έχουμε σίγουρο σε αυτήν την περίπτωση, αφού συνεχίζουμε να πετάμε τα σκουπίδια μας οπουδήποτε. Κάθε τόσο άλλωστε κινδυνεύουμε να παραπεμφθούμε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο γιατί δεν έχουμε φροντίσει για την προστασία των υδάτων.
Ο κατάλογος λοιπόν των «παραβάσεων», περιβαλλοντικών και άλλων, δεν έχει τέλος. Και αυτό γιατί στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κανένα ενδιαφέρον να ληφθούν ουσιαστικά μέτρα που θα φέρουν αποτελέσματα. Οι ευρωπαϊκές επιταγές δεν λειτουργούν ως ευκαιρία, ούτε καν ως απειλή. Είναι μονάχα βραχνάς, μια «γκρίνια» που για να την αποφύγεις κάνεις τα απολύτως απαραίτητα ή πολλές φορές απλώς ό,τι προλαβαίνεις. Βάζεις τη σκόνη κάτω από το χαλί μέχρι να περάσει η μπόρα.
Προφανώς η μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων για τον αυτοκινητόδρομο που περνάει από τον Καϊάφα ήταν για τα μάτια της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Βασικά μας ενδιαφέρει να γίνει ο αυτοκινητόδρομος, άσχετα αν καταστραφεί ο Καϊάφας. Οι ανεξέλεγκτες χωματερές πρέπει να κλείσουν γιατί θα πληρώνουμε 34.000 ευρώ την ημέρα πρόστιμο, για καθεμία από αυτές. Το γεγονός ότι η ανεξέλεγκτη απόρριψη σκουπιδιών ρυπαίνει το έδαφος και τα νερά δεν μας προβληματίζει. Δεν μας προβληματίζει ούτε το ότι κάθε τόσο, όταν τα βουνά σκουπιδιών στις χωματερές πιάνουν φωτιά, καταστρέφονται μεγάλες δασικές εκτάσεις και εμείς καταπίνουμε διοξίνες.
Θα πρέπει να μάθουμε τους αγρότες να μη σπαταλούν το νερό άσκοπα, να τους πούμε ότι δεν μπορούν να ποτίζουν όποτε θέλουν, όπως θέλουν, να βρούμε τρόπους εξοικονόμησης. Ο λόγος; Να αποφύγουμε την παραπομπή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Το ότι οι καλλιέργειες στη Θεσσαλία διψούν και θα ξεραθούν φέτος το καλοκαίρι, αν και είμαστε μια χώρα που δεν έχει πρόβλημα επάρκειας νερού, δεν αποτελεί θέμα για μας.
Τρέμω για το τι θα γινόταν σε αυτή τη χώρα, αν δεν υπήρχε η Ευρωπαϊκή Ενωση να μας κουνά το δάχτυλο, κάθε φορά που δεν κάνουμε τα αυτονόητα. Αισθάνομαι όμως να θίγομαι όταν με εγκαλούν συνέχεια, με μαλώνουν, σαν άτακτο παιδί. Πέρασαν τόσα χρόνια πια. Είναι κρίμα να καθόμαστε συνέχεια στο τελευταίο θρανίο.
[Της Τανιας Γεωργιοπουλου, Η Καθημερινή, 05/07/2008]
No comments:
Post a Comment