Ενα χρόνο μετά τις μεγάλες πυρκαγιές στον Υμηττό, λίγες μόλις ημέρες μετά την πυρκαγιά στα Γλυκά Νερά, το τοπίο στο πολυτραγουδισμένο και πολύπαθο βουνό της Αθήνας είναι χειρότερο από ποτέ. Οι καμένες εκτάσεις καταπατούνται, χαρακτηρίζονται γεωργικές, ανοικοδομούνται· στην άφρονα δε λεηλασία πρωταγωνιστούν και οι παρακείμενοι δήμοι με πλήθος αντιφατικών, ανεύθυνων και καταστροφικών επεμβάσεων.
Οι εκκλήσεις των επιστημόνων και των οικολογικών οργανώσεων για δασοπροστασία, για χωροθέτηση, για μελέτες περιβαλλοντικών επιπτώσεων, για κήρυξη του Υμηττού σε Εθνικό Δρυμό, δεν συγκινούν το κράτος και την κυβέρνηση. Η διατήρηση ενός πολύτιμου φυσικού αποθέματος για την υπερφορτωμένη Αττική δεν συγκινεί κανέναν κρατικό αξιωματούχο. Ούτε καν οι καπνοί πάνω από τα σπίτια, μέσα στην πρωτεύουσα του κράτους!
Εγκληματική αδράνεια και σιγή. Και εγκληματική, σκόπιμη ασάφεια: κανείς δεν γνωρίζει ποιο είναι το δάσος, ποιες οι κατοικήσιμες εκτάσεις, ποια τα όρια της χαρακτηρισμένης περιοχής Natura, υπό ποίους περιβαλλοντικούς όρους θα διανοιχθούν νέες σήραγγες για τον αυτοκινητόδρομο. Κανείς δεν γνωρίζει τίποτε. Και ο Υμηττός γεμίζει οικοδομές, λατομεία και χωματερές, ερημομοιείται, αφανίζεται.
No comments:
Post a Comment