«Στην Ηλιούπολη… δεν πάμε πλατεία»

Η διαδρομή από την Καλαμάτα στην Ηλιούπολη είχε πολλές στάσεις. Δάφνη, Θεσσαλονίκη, μετά στο κέντρο της Αθήνας, αργότερα στα Εξάρχεια. Εδώ και 14 χρόνια ο ηθοποιός Γιώργος Γιαννόπουλος ζει στην Ηλιούπολη.

«Ζω εδώ από επιλογή. Μου αρέσει, είναι μια γειτονιά με πράσινο και πολύ κοντά στη θάλασσα. Είναι φωτεινή γειτονιά. Ηρθα εδώ ύστερα από ένα χωρισμό και δεν θέλω να αλλάξω περιοχή».

Στη γειτονιά του οι νεραντζιές κάνουν παρέλαση στα πεζοδρόμια. Οι ελιές… ανταγωνίζονται τις λεμονιές, που οι κάτοικοι φροντίζουν προσωπικά. «Καθένας έχει τα δέντρα του, ο γείτονάς μου έχει λεμονιές και τις φροντίζει. Δεν είναι για τα λεμόνια, είναι η αίσθηση πως αυτό το κάθε δέντρο είναι μέρος της ζωής του, της οικογένειάς του».

Βγαίνουμε στους δρόμους. Η εικόνα από τις πολυκατοικίες, αλλά και τις ανεγειρόμενες οικοδομές οδηγεί τη συζήτηση στο… τσιμέντο. «Εδώ μέχρι και πριν λίγο καιρό υπήρχαν μονοκατοικίες. Νοικοκυρεμένα πράγματα, με τους κήπους, τα λουλούδια, το τραπεζάκι στην αυλή. Σιγά σιγά χάνονται. Τους Ελληνες τους θέλγει το τσιμέντο, φαίνεται. Από την άλλη μεριά, υπάρχει οικονομική κρίση. Βλέπεις, ο γονιός πουλάει τη μονοκατοικία του για να μπορέσει να εξασφαλίσει το παιδί του με ένα διαμέρισμα και μια γκαρσονιέρα για τον ίδιο. Ειδικά τα τελευταία χρόνια, η έννοια της αντιπαροχής προδίδει και τα οικονομικά κάποιου ανθρώπου. Δεν είναι κανείς τρελός ούτε τόσο φιλοχρήματος ώστε να δώσει ένα ονειρεμένο σπιτάκι για να γίνει τσιμέντο. Κάποια ανάγκη υπάρχει. Βέβαια, υπάρχουν και εξαιρέσεις…».

Φτάνουμε στην κεντρική πλατεία της Ηλιούπολης. «Εδώ γίνεται χαμός» λέει ο ηθοποιός. «Υπάρχει περίπτωση να χρειαστείς τρία τέταρτα για να κάνεις το γύρο της πλατείας. Αλλά μόνο εδώ υπάρχει κυκλοφοριακό πρόβλημα. Η πλατεία είναι προς αποφυγή. Οποιος δεν το ξέρει, μπορεί να χάσει χρόνο περιμένοντας με αναμμένη μηχανή. Θα σου αναφέρω κάτι που μου έχει κάνει εντύπωση. Υπάρχει μια άλλη πλατεία, τα Κανάρια, που οι ντόπιοι τη λένε “Τράπεζα”, γιατί εκεί είναι συγκεντρωμένες όλες οι τράπεζες της περιοχής. Είναι σοφοί οι ντόπιοι - μια πλατεία μόνο με τράπεζες!».

Η γειτονιά του ηθοποιού ευτυχώς δεν είναι ακόμη τόσο πυκνοκατοικημένη. Ανάμεσα από τις πολυκατοικίες ξεφυτρώνουν ακόμη μικρές μονοκατοικίες. «Εδώ είμαστε σαν ένα μεγάλο χωριό. Γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Λέμε “πάω έξω” και εννοούμε στην πλατεία. Οπως ακριβώς στο χωριό μας. Μου αρέσει αυτή η γειτονιά. Βλέπεις βουνό, θάλασσα. Αυτό για μένα, που είμαι χειμερινός κολυμβητής, είναι βασικό. Σε δέκα λεπτά φτάνεις στη θάλασσα. Εδώ η αίσθηση της γειτονιάς, που όλοι την έχουμε ανάγκη, είναι ισχυρή. Αφήνω τα κλειδιά στο γείτονα και δεν ανησυχώ.

Ξέρουμε ακόμη και πού αφήνει ο καθένας το αυτοκίνητό του και δεν παρκάρουμε εκεί. Υπάρχει σεβασμός, κάτι σαν μια σιωπηλή συμφωνία για τα όρια του άλλου, που έχει το δικαίωμα να θεωρεί ένα κομμάτι από το πεζοδρόμιο ή το δρόμο δικό του. Εδώ η γειτονιά είναι θεσμός και μάλιστα με ισχύ».

Στην Ηλιούπολη οι δρόμοι είναι φαρδιοί και τα πεζοδρόμια θυμίζουν ευρωπαϊκές συνοικίες. «Η πόλη σχεδιάστηκε καλά. Αν εξαιρέσεις κάποια πράγματα, είναι μια ιδανική γειτονιά. Εχουμε πράσινο, γίνεται ανακύκλωση. Ισως όχι σε τέλειο βαθμό, αλλά σίγουρα είμαστε πολύ μπροστά. Εχουμε οικολογική συνείδηση και αυτό φαίνεται. Βλέπω τους γείτονές μου να συγκεντρώνουν χωριστά τα σκουπίδια που ανακυκλώνονται. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν θα μπορούσαν να γίνουν περισσότερα για την καθαριότητα ή για τους δρόμους που έχουν παντού μπαλώματα. Ομως πιστεύω ότι η μεγαλύτερη ευθύνη βαρύνει εμάς τους πολίτες. Πάω και πετάω τα σκουπίδια όπου γουστάρω ή διπλοπαρκάρω το αυτοκίνητο, όχι μόνο αδιαφορώντας, αλλά ασκώντας και κριτική με κάθε ευκαιρία στο δήμαρχο ή στην εξουσία. Γιατί, ρε φίλε…;».

Διαμαρτυρίες για το ρέμα της Πικροδάφνης

Οι αντιδράσεις των κατοίκων σταμάτησαν το μπάζωμά του

Ο Γιώργος Γιαννόπουλος μεγάλωσε στην επαρχία. Η παιδική του ηλικία είναι συνυφασμένη με την εξοχή. Θέλει να πάμε να δούμε το ρέμα της Πικροδάφνης, παραδομένο σήμερα στη μεθοδευμένη τσιμεντοποίηση, όπως λέει. «Είναι μια περίεργη ιστορία. Ακούω από παλιούς κατοίκους της περιοχής για το φοβερό αυτό ρέμα, για την ομορφιά του, για τα πουλιά που ζούσαν εδώ.

Θυμούνται ακόμη και τους ανεμόμυλους που υπήρχαν. Σήμερα είναι τραγική η κατάστασή του, έχει μπαζωθεί το μεγαλύτερο μέρος του. Μα γίνεται να μπαζώνεις κάθε σπιθαμή χώματος; Δεν ξέρω, μάλλον δεν αντέχουμε την επαφή με το χώμα, με τη γη. Τι να πω; Ακόμη και στη σημερινή του κατάσταση, μπορούν να γίνουν πολλά για να βελτιωθεί. Να γίνει μιας μορφής υδροβιότοπος, έστω με βατράχια, με ψάρια. Δεν ξέρω, δεν είμαι ειδικός, αλλά σίγουρα μπορεί να γίνει κάτι. Ας αποθηκεύουν το βρόχινο νερό με τέτοιο τρόπο που να μπορούν να φτιάξουν μια τεχνητή λιμνούλα… Αντέδρασαν πάντως οι κάτοικοι και ως ένα βαθμό έχει σταματήσει η τσιμεντοποίηση.

Ομως ακούγονται διάφορα για πλατείες, για χώρο στάθμευσης. Μέχρι πότε θα πηγαίνουμε κόντρα στη φύση και στα στοιχεία της; Φαντάσου ότι το ΥΠΕΧΩΔΕ το έχει χαρακτηρίσει ως χώρο ιδιαίτερου περιβαλλοντικού ενδιαφέροντος και παρ’ όλα αυτά έχει μπαζωθεί, η Ορνιθολογική Εταιρία έκανε λόγο για μεταναστευτικό χώρο των πουλιών και το ρέμα καταστρέφεται.

Ευτυχώς, επενέβη το ΣτΕ και σταμάτησαν κάποιες ενέργειες. Δραστηριοποιήθηκαν οι πολίτες και έδειξαν ότι ο πολίτης που δεν εφησυχάζει μπορεί να καταφέρει αρκετά»

• Ανάσα ο Υμηττός

Μια εικόνα μαγευτική γύρω από τους τόνους τσιμέντου της Αθήνας προσφέρει ο Υμηττός το χειμώνα. Οπως λέει ο Γιώργος Γιαννόπουλος, «η γειτονιά μου είναι όμορφη, σου προφέρει πολλές δυνατότητες. Ο χειμώνας στην Ηλιούπολη είναι υπέροχος. Οταν μάλιστα χιονίζει είναι σαν να ζεις στην Ελβετία. Ο χιονισμένος Υμηττός, αλλά και τα δέντρα στους δρόμους δημιουργούν μια εικόνα μαγευτική με τόσο τσιμέντο γύρω. Αυτή η γειτονιά είναι μπροστά εδώ και χρόνια. Το πρόγραμμα «Βοήθεια στο σπίτι» εδώ πρωτολειτούργησε, άσε που έχουμε και βιολογική λαϊκή. Ας μη ζητάμε όμως τα πάντα από το δήμαρχο. Γι’ αυτό υπάρχει η γειτονιά και η δύναμη των ανθρώπων της. Μένει μόνο να ξεκουνηθούμε λίγο...».

ΚΑΡΑΔΗΜΑ ΚΑΤΕΡΙΝΑ, Ελεύθερος Τύπος, Παρασκευή, 31.10.08