Η Αθήνα αλλάζει καθημερινότητα

• Και ξαφνικά κάτι άλλαξε. Σαν να ξύπνησε η Αθήνα από έναν βαθύ ύπνο με ένα χαστούκι. Από τον Δεκέμβριο μέχρι σήμερα ζούμε αλλιώς. Βία στο κέντρο της πόλης, νέες απειλές από τρομοκρατικές οργανώσεις, κουκουλοφόροι στο Κολωνάκι, οικονομική ύφεση, μικροεγκληματικότητα. Είμαστε σαστισμένοι. Αισθανόμαστε ότι χάνουμε κάτι πολύτιμο. Και έχουμε δίκιο

• Η Αθήνα δεν είχε ποτέ τη λάμψη του Παρισιού, του Λονδίνου ή της Νέας Υόρκης. Αυτήν την εγγύτητα στο χτυποκάρδι των γεγονότων. Δεν ήταν κέντρο που παρήγε σύγχρονο πολιτισμό. Είναι μια πόλη φασαριόζικη και νευρική. Με δύσκολη καθημερινότητα. Διέθετε όμως –στα μάτια τα δικά μας και των ξένων– τη γλυκιά αύρα μιας γωνιάς στη Μεσόγειο, όπου οι έγνοιες εξατμίζονται με μια βόλτα στη λιακάδα. Και που οι περισσότεροι άνθρωποι αισθάνονται ασφαλείς, ό, τι ώρα και αν έβγαιναν, σε όποια γειτονιά και αν έμεναν. Ηταν μια πόλη με το κλειδί αφημένο πάνω στην εξώπορτα, όπως έκαναν οι άνθρωποι παλιά στην εξοχή.

• Η Αθήνα αλλάζει. Ενας ξένος οδηγός την είχε περιγράψει ως ένα χωριό με αύρα τριτοκοσμικής μητρόπολης. Και η αλήθεια είναι ότι είχαμε χαρακτηριστικά και από τις δύο κατηγορίες. Το γεγονός ότι κάποιος περπατούσε αμέριμνος στους δρόμους της πρωτεύουσας, είναι από εκείνα τα «επαρχιώτικα» προτερήματά της Αθήνας που σύντομα θα μας λείψουν. Και η δική μου γενιά που σήμερα πλησιάζει τα 40 γεννήθηκε σε μια φιλήσυχη πόλη και θα γεράσει ίσως σε μια απειλητική μεγαλούπολη. Είναι ένα περίεργο συναίσθημα.

• Κανείς δεν μπορεί να σταματήσει την εξέλιξη και να φέρει πίσω τον χρόνο στην εποχή που τα πιτσιρίκια παίζανε μπάλα στις αλάνες. Δυστυχώς, όμως, καθώς μεγαλώνουμε, βλέπουμε τα μειονεκτήματα της μεγάλης πόλης να πολλαπλασιάζονται, χωρίς να συμβαίνει το ίδιο και με τα πλεονεκτήματα. Αυξάνεται η κίνηση στους δρόμους, οι τιμές, οι απειλές κάθε είδους. Ολα αυτά γίνονται με αστραπιαία ταχύτητα αντιστρόφως ανάλογη από εκείνη που χρειάστηκε για να αποκτήσουμε Μέγαρο Μουσικής, μετρό, καινούργιο αεροδρόμιο, νέα Εθνική Βιβλιοθήκη, Λυρική Σκηνή, Μουσείο της Ακρόπολης. Ακόμα περιμένουμε το Φιξ να τελειώσει…

• Tης Μαργαριτας Πουρναρα, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Πέμπτη, 19 Mαρτίου 2009