Στο θέατρο του Γραμματικού

Ο σκουπιδότοπος που επιχειρείται να εγκατασταθεί στο Γραμματικό είναι θέατρο: παίζονται οι βαριές ασθένειες της διοίκησης και της κοινωνίας. Η διοίκηση χωροθετεί έναν σκουπιδότοπο πλάι σε μια αναπτυσσόμενη κατοικημένη περιοχή· οι κάτοικοι αντιδρούν, το θέμα πάει στα δικαστήρια, τα χρόνια περνούν, η Αττική πνίγεται στα σκουπίδια της, οι ανάγκες αλλάζουν, η χωροθέτηση νομοθετείται, οι κάτοικοι αντιδρούν βίαια. Αδιέξοδο.

Μια κοινωνία που αλόγιστα παράγει σκουπίδια, όλο και περισσότερα σκουπίδια, μια διοίκηση και μια κοινωνία που δεν μεριμνούν για διαλογή - διαχωρισμό των σκουπιδιών στην πηγή, για ανακύκλωση, για διαρκή ενημέρωση και αγωγή, για διαμόρφωση πάγιου φρονήματος. Αυτή η κοινωνία, με τη συγκεκριμένη λειτουργία χωρίς πρόνοια και αρχές, χωρίς αυτοσεβασμό, άπληστη και σπάταλη, παράγει εκρηκτικά προβλήματα που ζητούν επειγόντως λύσεις: σκουπίδια, λύματα, νερό, ενέργεια... Και η διοίκηση που αρμόζει σε αυτή την κοινωνία, αναζητεί πρόχειρες λύσεις, αναλόγως σπάταλες και επιθετικές, χωρίς κανένα σεβασμό προς το περιβάλλον και προς τους ανθρώπους· μάλλον, διαιρώντας την κοινωνία σε αντιμαχόμενες φατρίες, στρέφοντας τη μία εναντίον της άλλης.

Το ερώτημα πλέον δεν είναι αν τηρείται ο νόμος, δεν είναι καν το αγωνιώδες «και πού θα πάμε τα σκουπίδια;». Το ερώτημα, πολύ περισσότερο αγωνιώδες, είναι: Με ποια λογική, με ποια στρατηγική η διοίκηση απαντά στις λειτουργικές ανάγκες των τεσσάρων (πέντε;) εκατομμυρίων κατοίκων του Λεκανοπεδίου; Σπρώχνοντας τα σκουπίδια λίγο πιο μακριά από τις πόρτες των πολυκατοικιών και των μεζονετών... Το σπουδαιότερο: Πώς αντιλαμβάνεται η ίδια η κοινωνία τις ανάγκες και τις λειτουργίες της;

Αυτοσχεδιάζουμε και μπαλώνουμε εκ του προχείρου. Σκεφτόμαστε με εργαλεία παλαιά, σκουριασμένα· ενεργούμε βραχυπρόθεσμα και περιπτωσιολογικά, κατασπαταλώντας τα φυσικά αποθέματα και μεταφέροντας το πρόβλημα στις επόμενες γενιές· δεν αντιμετωπίζουμε τα μεγάλα προβλήματα με κριτήρια καθολικά και ανθεκτικά στο χρόνο, με καινοτομική γνώση και κοινωνική συναίνεση.

Στο Γραμματικό εκδραματίζεται η θλιβερή αδυναμία μας, να δούμε τα προβλήματα που γεννά η δική μας απληστία και ακηδία· η υποκρισία μας: η βρώμα μας κάτω απ’ το χαλί.

• Του Nικου Γ. Ξυδακη, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 18/07/2009