«Ταλιμπάν» της οικολογίας

Θα τους έχετε ίσως συναντήσει τους υπέρμαχους της επιστροφής στη Φύση, στην εκδοχή του 2009: αυτούς τους τύπους οι οποίοι, προκειμένου να μην επιβαρύνουν τον πλανήτη, κυκλοφορούν σαν να έχουν μόλις επιστρέψει από νησιά της άγονης γραμμής, Αύγουστο μήνα, ντυμένοι μόνο με ρούχα από οργανικό βαμβάκι, τα οποία φορούν χειμώνα καλοκαίρι, που τρέφονται αποκλειστικώς με βιολογικά προϊόντα, απορρίπτοντας συχνά το κρέας ως «τοξικό» τρόφιμο, που επιβάλλουν αυτές τις διατροφικές συνήθειες ακόμη και στα παιδιά τους που βρίσκονται σε ηλικία ανάπτυξης, που δηλώνουν ότι κυκλοφορούν μόνο με μέσα μαζικής μεταφοράς όταν δεν καβαλάνε ποδήλατα, και που αν ήταν στο χέρι τους, θα καταργούσαν ακόμη και τον ηλεκτρισμό. Ακόμη και αυτοί όμως κάνουν ενίοτε ορισμένες παραχωρήσεις στον πολιτισμό, διότι κάπως πρέπει να εργαστούν -και άρα με κάποιον τρόπο να επιβαρύνουν τη Μητέρα Γη- και να κερδίσουν χρήματα προκειμένου να ζήσουν. Διότι ακόμη και ο φανατικότερος φυσιολάτρης, το χρήμα το χρειάζεται.

Ή μήπως όχι; Αυτό ισχυρίζεται ότι πέτυχε ο Βρετανός Μαρκ Μπόιλ. Με άρθρο του στη βρετανική εφημερίδα Guardian, ο Μπόιλ αναλύει πώς καταφέρνει και ζει χωρίς χρήματα και περνά θαυμάσια. Ζει σ’ ένα τροχόσπιτο στην αγγλική εξοχή, φοράει ρούχα που έχουν ανακυκλωθεί εντός της κοινότητας των ομοϊδεατών του, καλλιεργεί ζαρζαβατικά, ψήνει φαγητό σε αυτοσχέδια φωτιά και γενικώς μοιράζεται τα πάντα με τους γείτονες και τα λοιπά μέλη της κοινότητας. Για να μας πείσει για την επιτυχία του εγχειρήματός του, έχει αναρτήσει στην ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας και μια φωτογραφία του εαυτού του που τράβηξε ο ίδιος και την οποία έστειλε διά του φορητού υπολογιστή του.

(Προφανώς ο Μπόιλ αγόρασε τον υπολογιστή με αέρα και όχι με χρήμα). Στη φωτογραφία ο νεαρός Μπόιλ δείχνει εύρωστος και ευχαριστημένος να απολαμβάνει ημίγυμνος τη δροσιά της αγγλικής εξοχής. Ο Μπόιλ μοιράζεται με τους αναγνώστες της εφημερίδας και μεγάλες αλήθειες της ζωής, όπως το ότι σημασία έχουν οι φίλοι και όχι το χρήμα.

Παλιότερα, κάτι τέτοιες «περιπτώσεις» τις χαρακτηρίζαμε αβλεπεί ψώνια. Τώρα οι «περιπτώσεις» αυτές βρίσκουν βήμα - ο Guardian δεν είναι εφημερίδα με ασήμαντη πολιτική επιρροή. Επιπλέον βλέπουν την παρερμηνεία τους για το τι σημαίνει οικολογικός τρόπος ζωής -γιατί περί αυτού πρόκειται- να βρίσκει ανταπόκριση και να χαρακτηρίζεται ως πηγή έμπνευσης από αναγνώστες. Ανάλογες «περιπτώσεις», που δεν απαντούν μόνο στη Βρετανία, βρίσκουν κοινό όχι αναγκαστικά ανάμεσα σε απελπισμένους που τους έχει χτυπήσει κατακούτελα η οικονομική κρίση και οι οποίοι χρήζουν παρηγορίας, αλλά και στους οικολόγους από μόδα, που είναι και οι περισσότεροι.

Πώς θα γλιτώσουμε από τέτοιους Ταλιμπάν της οικολογίας; Μόνον αν, για να θυμηθούμε τον Μάο, αφήσουμε όλα τα λουλούδια να ανθίσουν…

• Tης Μαριλιας Παπαθανασιου, Η Καθημερινή, 30/10/2009