Friday, October 2, 2009

Οικο-στάση πριν από την ομοθυμία

Tις προηγούμενες τρεις εβδομάδες προσπάθησα να μοιραστώ τον προβληματισμό που έχει κάποιος πριν φτάσει στην κάλπη. Σήμερα μπορώ να σας πω πού έχω καταλήξει. Εξήγησα πόσο μου λείπουν τα μικρά «εξειδικευμένα» κόμματα. Πόσο τα μεγάλα και πολυσυλλεκτικά κατάντησαν να μη γνωρίζουν τα ίδια τι πρεσβεύουν. Και ο κυβερνητισμός, κυρίως δηλαδή η δίψα για την εξουσία, τα κατάντησε ιδεολογικούς οσφυοκάμπτες. Είμαι πλέον «έμπειρος» ψηφοφόρος για να παρασύρομαι από απατηλές υποσχέσεις και, μέχρι στιγμής, τα παιδιά μου δεν κινδυνεύουν από κάποια «εξυπηρέτηση» κομματικού φίλου. Ευτυχώς!

Το πρόβλημα όμως παραμένει. Κόμματα «να έχουν άποψη επίκαιρη και το πολιτικό θάρρος να την υποστηρίξουν μέχρι την κάλπη» («Ποιον να μην ψηφίσω», 11/9) δεν υπάρχουν. ΄Η μήπως το κόμμα των Οικολόγων προσφέρει την κοντινότερη πρόταση στο πρόβλημά μου. Πάλι, παρατηρεί φίλος καλός, δεν έχω κανένα λόγο να αμφισβητήσω το βάθος των πεποιθήσεων του Γιώργου Παπανδρέου σε ό, τι αφορά την «πράσινη ανάπτυξη». Με συγκρατεί όμως η αντίφαση. Από τη μια, συμφωνούμε για την πρωτεύουσα σημασία του περιβάλλοντος σε μια χώρα με περιορισμένους φυσικούς και τεχνολογικούς πόρους. Από την άλλη όμως, είναι σαφές ότι προτιμά να συμπορευτεί με τους συντρόφους συνδικαλιστές και άλλους κομματικούς παράγοντες που κατακλύζουν την Ιπποκράτους, παρά με την κοινωνία των πολιτών, για την οποία έχει μια μάλλον «ηλεκτρονική» επαφή («Ποιον να μην εμπιστευτώ», 18/9).

Και πάλι, επιμένει άλλος φίλος, η Αριστερά, κυρίως ο Συνασπισμός, χάρη σε σοβαρές προσωπικότητες, όπως ο αξέχαστος Μιχάλης Παπαγιαννάκης, πρώτη αυτή έδειξε πως τα συμφέροντα των εργαζομένων δεν αντιμάχονται όσα πιστεύουν οι Οικολόγοι, παρά τις παιδικές αρρώστιες των ομάδων που διέδωσαν τις πλέον ακτιβιστικές δράσεις για την ανάδειξη των απειλών που συνοδεύουν το αναπτυξιακό μας μοντέλο. Ομως, η συγγένεια αυτή, σωστή, δεν μου αρκεί για να ξεχάσω την καταστροφή του περιβάλλοντος συζήτησης και την προβολή των πραγματικά μεγάλων προβλημάτων (και στην Παιδεία!) που προκάλεσαν τα σύννεφα καπνού πίσω από τα οποία κρύφτηκε η ηγεσία του Συνασπισμού, συμβάλλοντας στην περαιτέρω απομόνωση της χώρας και, τελικώς, την παράδοσή της στα οργανωμένα συμφέροντα του κομματικού κρατισμού από τα οποία, τώρα, κινδυνεύουμε. Αν τουλάχιστον ήταν μια «Αριστερά της Εξουσίας» (25/9), θα είχε κάποια αξία να το συζητήσουμε. Ας γιατρέψουν τις πληγές τους εκτός Βουλής. Εκλογές, σε τελευταία ανάλυση, θα έχουμε και πάλι σύντομα!

Με συγκινεί η κίνηση των Οικολόγων όταν οι «Αρκούδες της Αθήνας» προσπαθούν να κρατήσουν τα αυτοκίνητα έξω από τους πεζόδρομους. Δεν με συγκινεί καθόλου όταν βλέπω τη συμπεριφορά τους στον Νάνο Βαλαωρίτη, απλώς συμφωνώ μαζί του ότι «σήμερα προέχει η προστασία του περιβάλλοντος για όλους μας στον πλανήτη». Δεν με βρίσκει καθόλου σύμφωνο η δήθεν αντίθεση μεταξύ αυτοκινητοδρόμων και τρένου. Με ανησυχούν οι «εθνικές» και άλλες παραινέσεις για τη λειτουργία του πολιτεύματος. Αν είναι να απορροφηθούν και οι Οικολόγοι από το πολιτικό κατεστημένο. Αν είναι να κάνουν πως δεν γνωρίζουν ότι η οικοδόμηση στα τέσσερα στρέμματα καταστρέφει την ελληνική ύπαιθρο. Αν δεν μπουν μπροστά για να γίνουν οι «πράσινες» επενδύσεις που τόσο χρειαζόμαστε. Αλλά και για να θυμίσουμε στα δύο κόμματα πως τα μεγάλα, στις σύγχρονες κοινωνίες, γίνονται επειδή συμφωνούμε στα στοιχειώδη και, έστω λίγο πριν από την καταστροφή, να μετρήσουμε ότι ακόμη και η διαβρωμένη ψυχή του Ελληνα θυμάται τι σημαίνει ομοθυμία!

  • Tου Mπαμπη Παπαδημητριου, Η Καθημερινή, 02/10/2009

No comments: