Οικολόγοι - Πράσινοι, μια νέα έκφραση

Οταν όλοι αρχίζουμε και μιλάμε για «πράσινη ανάπτυξη», δεν είμαι βέβαιος ότι όλοι εννοούμε το ίδιο πράγμα. Οταν όμως ακούω από τους Οικολόγους - Πράσινους μια καθαρή άποψη για την εκτροπή του Αχελώου και για την άμεση ανάγκη στροφής και προσανατολισμού προς συγκοινωνίες και μεταφορές σταθερής τροχιάς, έχω μπροστά μου δύο συγκεκριμένες προτάσεις που συνδυάζουν την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος με την ανάπτυξη, ακόμη και με την πιο αυστηρή και στενή οικονομική της διάσταση. Εχουμε ανάγκη τέτοιες προτάσεις να περάσουν και να κυριαρχήσουν στη σφαίρα της πολιτικής για να καταπέσει το παραμύθι ότι η προστασία του περιβάλλοντος είναι μια ρομαντική και πρακτικά άχρηστη ιδέα ή ότι αντιστρατεύεται τα ατομικά και συλλογικά μας συμφέροντα. Είναι νέες και καθαρές ιδέες, χρήσιμες και άμεσης πρακτικής εφαρμογής.

Εκείνο που έχει ιδιαίτερη σημασία για την επιχειρούμενη εκτροπή του Αχελώου δεν είναι τόσο τα υπέρ και κατά επιχειρήματα (αν θα ποτίσουν τον Θεσσαλικό Κάμπο ή όχι και ποιες καλλιέργειες θα ευνοήσουν αν τις ευνοήσουν και με ποια επιδίωξη). Σημασία έχει η καθαρή και ασυμβίβαστη άρνηση να δεχθούμε την εκτροπή ως μοντέλο διαχείρισης και ισορροπίας των υδατικών πόρων της χώρας, αποκλείοντας άλλες εναλλακτικές και λιγότερο σπάταλες λύσεις. Να σημειώσουμε ότι όλα τα άλλα κόμματα πλην του ΣΥΡΙΖΑ και των Οικολόγων με την πλέον κυνική λαϊκίστικη ψηφοθηρία δεν μπορούν να σκεφθούν και δεν τολμούν να προτείνουν τίποτα περισσότερο από τη σπατάλη μέσω της αναδιανομής των διαθέσιμων υδάτινων πόρων.

Ούτε τους περνάει από το μυαλό ότι οι υδάτινοι πόροι έχουν κυρίως ανάγκη συντήρησης και προστασίας.

Ακόμη πιο καθαρή είναι η άποψη των Οικολόγων - Πράσινων για τον σιδηρόδρομο και γενικότερα για την ανάπτυξη των μεταφορών σταθερής τροχιάς. Σε εποχή μάλιστα που παρατηρείται αιφνίδια και παράδοξη αναζωογόνηση της εύνοιας και της υποστήριξης του αυτοκινήτου και των αυτοκινητοδρόμων, που άλλωστε κυριαρχεί τα τελευταία 50-60 χρόνια, με οδυνηρές συνέπειες στη ζωή μας και στο περιβάλλον. Το αυτοκίνητο και οι αυτοκινητόδρομοι είναι οι βασικοί ένοχοι για τη ρύπανση της ατμόσφαιρας, ιδιαίτερα στις μεγάλες πόλεις, αλλά και αιτία πολλών άλλων στρεβλώσεων της ζωής μας. Πρέπει να υπάρχει ένα ισχυρό «κατεστημένο» που, παρ’ όλα αυτά, σχεδιάζει και μεθοδεύει, ως μοντέλο «ανάπτυξης», τη συρρίκνωση του τόσο περιορισμένου σιδηροδρομικού δικτύου και την προώθηση αυτοκινητοδρόμων και αυτοκινήτων. Σε αντίθεση με τις τάσεις που σημειώνονται στην Ευρώπη και στην Αμερική.

Οι απόψεις αυτές για ένα μοντέλο που συνδυάζει την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος και την ποιότητα της καθημερινής ζωής όχι μόνο με την ευρύτερη ανάπτυξη, αλλά και με τη στενά οικονομική, καλλιεργούνται εδώ και τουλάχιστον είκοσι χρόνια. Σε άλλες χώρες, από χρόνια αποτέλεσαν μέρος του πολιτικού σκηνικού. Εκείνο που έχει ιδιαίτερη σημασία για μας είναι ότι για πρώτη φορά αυτές οι απόψεις διεκδικούν με σοβαρότητα θεσμική πολιτική έκφραση.

• Tου Aντωνη Kαρκαγιαννη, Η Καθημερινή, 02/10/2009