Σκέφτομαι καμιά φορά μέσα στις συζητήσεις φίλων, όσο περνούν τα χρόνια και ανεβαίνουν οι ηλικιές, πόσο αλλάζουν οι ερωτήσεις, πόσα σενάρια δημιουργούνται και πόσες φράσεις έφτασαν να ξεκινούν με το «φαντάζεσαι να..». Μία από αυτές τις ερωτήσεις λοιπόν που άκουσα πρόσφατα, ήταν «φαντάζεσαι να μπορούσες να εξαφανιστείς; να φύγεις;» Και ύστερα λίγα δευτερόλεπτα σιγής, σκεπτικά βλέμματα κι επιστροφή στην πραγματικότητα.
Κι άλλα βράδια και παρόμοιες συζητήσεις για σχέδια, για άλλες ζωές, για φυγή. Αν με ρωτούσε λοιπόν κάποιος πριν δέκα χρόνια, θα του έλεγα πως η φυγή είναι για τους δειλούς. Μου φαινόταν ηττοπαθές να διαλέξει κάποιος να εξαφανιστεί απ’ τα προβλήματά του, αφού όπου κι αν πήγαινε θα τον ακολουθούσαν. Ίσως είχα αντιληφθεί την έννοια της φυγής διαφορετικά, μονόπλευρα θα έλεγα σήμερα.
Μεγαλώνοντας κατάλαβα πως δεν έχει πάντα σχέση με την οπισθοχώρηση. Ίσα-ίσα είναι μια κίνηση που συνδέεται με θάρρος, αφού μας δείχνει την έξοδο. Αναφέρομαι στο θάρρος γιατί πολλές φορές, μόνο και μόνο η ιδέα της ξαφνικής ελευθερίας, μας φοβίζει. Μας αφήνει μετέωρους και αναποφάσιστους αν θα γυρίσουμε το κλειδί, για να ανοίξει η πόρτα.
Αν το σκεφτείτε, ο κάθε ένας από εμάς βιώνει μια ορισμένη πραγματικότητα. Μια σύνθεση από εποχές, επιλογές και ανθρώπους που είτε τα διάλεξε είτε με κάποια άφησε να αποφασιστεί να πορεύεται μαζί τους. Συνήθεια, ανεκτές σχέσεις, βολικό σπίτι, «στηρίγματα» που στην ουσία τους δεν βοηθούν, απλώς εγκλωβίζουν. Κι ο κάθε ένας πάλι, στις στιγμές κούρασης, εκεί που φαίνονται όλες οι αλήθειες, βρίσκεται μπροστά σε ένα δίλημμα ή μια πόρτα καλύτερα. Την ανοίγει ή μένει εκεί;
Θέλει θάρρος λοιπόν να την ανοίξει και να προχωρήσει. Η ιδέα ότι ξεκινάει πάλι είναι μεν ελκυστική, ταυτόχρονα όμως και τρομακτική. Αυτή η επιλογή μπορεί να του κοστίσει, σκέφτεται. Ανθρώπους, μια καθημερινότητα, ένα διαμέρισμα, μια ζωή ολόκληρη. Ο άνθρωπος όμως που βιώνει όλη αυτή την ανάγκη και κάθε βράδυ ονειρεύεται μια άλλη ζωή και το διαμέρισμα δεν το βλέπει σπίτι, ήδη έχει φύγει.
Σίγουρα όταν κλείνει η πόρτα πίσω μας, η συνέχεια είναι άγνωστη. Όμως ανάμεσα στην ασφάλεια της ρουτίνας, στην ανοχή μιας στάσιμης ζωής με την ελπίδα ότι κάποτε κάτι θα αλλάξει, σε μια μέτρια δουλειά και σε όσους τον «στηρίζουν» για να μένει στα ίδια, ίσως το άγνωστο αποδειχτεί πιο ασφαλές. Όταν λοιπόν η απόφαση να φύγει είναι συνειδητή, χωρίς εξάρσεις και σκηνοθετικές αποχωρήσεις, δεν μπορούμε να μιλάμε για οπισθοχώρηση. Αντίθετα βλέπουμε έναν άνθρωπο που θέλει να προχωρήσει, που έχει πολλούς λόγους για να το κάνει και δεν έχει πλέον κανένα λόγο να μείνει.
Σήμερα λοιπόν θα έλεγα πως η φυγή είναι μια ευκαιρία. Όταν κάποιος μεγαλώνει σε μια καθημερινότητα που τον τραυματίζει ψυχικά και σωματικά, οφείλει να βοηθήσει τον εαυτό του και να φύγει. Μια πόρτα είναι αν το σκεφτούμε απλά. Πόσο χειρότερα θα είναι, όταν αυτές που ανοίξαμε μέχρι σήμερα, μας οδήγησαν πίσω και όχι μπροστά;
No comments:
Post a Comment