- Γράφει η ΕΛΕΝΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ*
Είναι φορές που η ζωή τα φέρνει με έναν ολότελα παράξενο τρόπο και αργεί μα σου φανερώνει την αλήθεια. Μια αλήθεια που σε σοκάρει, που σε συντρίβει κι εύχεσαι να μην τη μάθαινες ποτέ. Όλα όσα ήξερες για τους ανθρώπους δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια νοητική σου κατασκευή, ένα όμορφο ψέμα για να μπορέσεις να τους αντέξεις, για να συνεχίσεις να κάνεις όνειρα και να βλέπεις με μια θετική ματιά τους ανθρώπους και τις καταστάσεις γύρω σου.
Εθελοτυφλούσες και ωραιοποιούσες κάθε ασχήμια τους που σαν σφαίρα πλήγωνε την καρδιά σου. Πόσες φορές τους δικαιολόγησες; Πόσες φορές έκανες ότι δεν άκουσες ή ότι δεν κατάλαβες…; Κι αυτοί τίποτα δεν εκτίμησαν. Δεν σε θεωρούσαν καλόκαρδο και καλοπροαίρετο άνθρωπο, αλλά χαζό, έναν διανοητικώς καθυστερημένο, κάποιον που εύκολα θα εκμεταλλεύονταν, θα απομυζούσαν μέχρις τελευταίας ρανίδας και θα χρησιμοποιούσαν προς όφελός τους.
Έπρεπε να συμφωνείς πάντα και να σκύβεις το κεφάλι, να τους προσκυνάς σαν επίγειους θεούς. Έπρεπε να είσαι ο σκλάβος τους. Κι όλα αυτά γιατί;
Για να ζεις στην ψευδαίσθηση ότι δεν είσαι μόνος, ότι περιστοιχίζεσαι από άτομα που αγαπάς;
Πράγματι, εσύ το θύμα αγάπησες τους βασανιστές σου κι αυτοί αγάπησαν, όχι εσένα, αγάπησαν το να σε εκμεταλλεύονται, να σε έχουν στην υπηρεσία τους και να επιβεβαιώνουν τη δήθεν ανωτερότητά τους, να αισθάνονται δηλαδή για λίγο καλύτερα για αυτόν τον άδειο και αλλοτριωμένο εαυτό τους. Ένιωθαν, λοιπόν, ότι είναι καλύτεροί σου, ότι αξίζουν περισσότερα από εσένα και αυτοθαυμάζονταν για το κατόρθωμά τους, δηλαδή την ικανότητά τους να σε εκμεταλλεύονται.
Το σοκ μπορεί να κρατήσει για λίγο κι εσύ να κάθεσαι και να κοιτάς σαν χαμένος… και να αναρωτιέσαι: έτσι είναι οι άνθρωποι; Και αν δεν μπορώ να πιστέψω στην καλοσύνη και στην ευγενική ψυχή των ανθρώπων τι απομένει να πιστέψω και τι μένει για να ελπίσω;
Δεν έβλεπες και δεν ήθελες να πιστέψεις στην ασχήμια της ψυχής κάποιων ανθρώπων… Θεωρούσες ότι όλοι όσοι σε περιστοιχίζουν σ’ αγαπάνε και θέλουν το καλό σου, ότι θα έκαναν τα πάντα για σένα, όπως εσύ κάθε φορά ήσουν έτοιμος να θυσιαστείς για αυτούς.
Και πίστευες πως δεν υπάρχει ασχήμια μέσα στην ψυχή κανενός ή κι αν υπάρχει εσύ μπορούσες να την αντιστρέψεις. Όταν συναντούσες μαύρες ψυχές τις θεωρούσες πονεμένες και πληγωμένες και προσπαθούσες να τις απαλύνεις από τα τραύματα που έφεραν…
Και τώρα που κάθεσαι και παρατηρείς αποσβολωμένος την ασχήμια στην ψυχή κάποιων ανθρώπων αναρωτιέσαι: αξίζει να προσπαθούμε για κάτι και γιατί πρέπει να κάνουμε όνειρα, αφού πάντα θα βρεθούν κάποιοι άνθρωποι- απάνθρωποι που θα μας τα γκρεμίσουν ή θα το προσπαθήσουν τουλάχιστον… Μπορεί να έχουν εμπειρία στο γκρέμισμα, αλλά εσύ όλα αυτά τα χρόνια τουλάχιστον έμαθες να έχεις αισιοδοξία, να μην απελπίζεσαι και να μην απογοητεύεσαι…
Ξέρεις πλέον ότι η ασχήμια στην ψυχή κάποιων ανθρώπων είναι αναπόφευκτη και ίσως έμφυτη, και δεν σ’ απασχολεί τώρα να απαντήσεις στους φιλοσοφικούς προβληματισμούς που προκύπτουν, αλλά να καταλάβεις περισσότερο την εσώτερη φύση των ανθρώπων, αυτή που δε φαίνεται με μια ματιά, ενώ σε πολλές περιπτώσεις έχει ένα τόσο καλό περιτύλιγμα, ένα όμορφο και χαμογελαστό προσωπείο που δεν φαίνεται ούτε μέσα από την καθημερινή μας συναναστροφή.
Αργά ή γρήγορα οι παρασκηνιακές δολοπλοκίες και οι μηχανορραφίες τους προκειμένου να σε βλάψουν βγαίνουν στο φως γιατί η αλήθεια μοιάζει με το λάδι, βγαίνει πάντα επάνω. Εσύ έχεις τη συνείδησή σου καθαρή κι αυτό είναι το πιο σημαντικό απ’ όλα, διότι σου επιτρέπει να διατηρείς την ψυχική σου γαλήνη κι ηρεμία. Η σκέψη ότι ποτέ σου δεν έβλαψες κανένα κι ότι δεν εγκατέλειψες ποτέ τις αρετές σου και τις ηθικές αξίες σου αρκεί για να σε κάνει ευτυχισμένο. Από την άλλη, αυτοί που σε έβλαψαν ή προσπάθησαν να σε βλάψουν δηλητηριάζουν τις ζωές τους από το ίδιο τους το δηλητήριο, εφόσον ζουν συνεχώς μέσα στο άγχος να μην πέσουν οι μάσκες τους κι αποκαλυφθεί το πραγματικό άσχημο πρόσωπό τους. Χάνουν τον ύπνο τους και δεν βρίσκουν γαλήνη κι ηρεμία από τις τύψεις για το κακό που κάνουν στους άλλους ανθρώπους.
Αργά ή γρήγορα οι παρασκηνιακές δολοπλοκίες και οι μηχανορραφίες τους προκειμένου να σε βλάψουν βγαίνουν στο φως γιατί η αλήθεια μοιάζει με το λάδι, βγαίνει πάντα επάνω. Εσύ έχεις τη συνείδησή σου καθαρή κι αυτό είναι το πιο σημαντικό απ’ όλα, διότι σου επιτρέπει να διατηρείς την ψυχική σου γαλήνη κι ηρεμία. Η σκέψη ότι ποτέ σου δεν έβλαψες κανένα κι ότι δεν εγκατέλειψες ποτέ τις αρετές σου και τις ηθικές αξίες σου αρκεί για να σε κάνει ευτυχισμένο. Από την άλλη, αυτοί που σε έβλαψαν ή προσπάθησαν να σε βλάψουν δηλητηριάζουν τις ζωές τους από το ίδιο τους το δηλητήριο, εφόσον ζουν συνεχώς μέσα στο άγχος να μην πέσουν οι μάσκες τους κι αποκαλυφθεί το πραγματικό άσχημο πρόσωπό τους. Χάνουν τον ύπνο τους και δεν βρίσκουν γαλήνη κι ηρεμία από τις τύψεις για το κακό που κάνουν στους άλλους ανθρώπους.
Η ικανοποίηση που παίρνουν είναι προσωρινή, βαθειά μέσα τους ξέρουν ότι δεν είναι σωστοί και δίκαιοι κι αυτό τους κατατρύχει. Κι αυτοί έχουν συνείδηση, αλλά στην προκειμένη περίπτωση η συνείδησή τους δεν είναι καθαρή, τους ελέγχει σαν κάποιος αλάνθαστος κριτής και τους καταδικάζει τιμωρώντας τους με την απομάκρυνσή σου αρχικά κι έπειτα την οριστική φυγή σου. Η φυγή σου είναι η λύτρωσή σου, αλλά ταυτόχρονα κι η ανταμοιβή των διεφθαρμένων.
* Η Ελένη Παπαδοπούλου είναι ψυχολόγος
No comments:
Post a Comment