Αφού σου αρέσουν τα λουλούδια... Γι' αυτό φρόντισα να σου φέρω κήπους! Όταν με σκέφτεσαι, θ' ανοίγεις και θα ευφραίνεσαι...
Πόσο πολύ σε αγάπησα εγώ μονάχα το ξέρω
Eγώ που κάποτε σ' άγγιξα με τα μάτια της πούλιας
Kαι με τη χαίτη του φεγγαριού σ' αγκάλιασα και χορέψαμε μες στους καλοκαιριάτικους κάμπους
Πάνω στη θερισμένη καλαμιά και φάγαμε μαζί το κομένο τριφύλλι
Mαύρη μεγάλη θάλασσα με τόσα βότσαλα τριγύρω στο λαιμό τόσα χρωματιστά πετράδια στα μαλλιά σου.
[Νίκος Γκάτσος, Αμοργός]
Eγώ που κάποτε σ' άγγιξα με τα μάτια της πούλιας
Kαι με τη χαίτη του φεγγαριού σ' αγκάλιασα και χορέψαμε μες στους καλοκαιριάτικους κάμπους
Πάνω στη θερισμένη καλαμιά και φάγαμε μαζί το κομένο τριφύλλι
Mαύρη μεγάλη θάλασσα με τόσα βότσαλα τριγύρω στο λαιμό τόσα χρωματιστά πετράδια στα μαλλιά σου.
[Νίκος Γκάτσος, Αμοργός]
2 comments:
Πω, πω, κήποι!
Κι εγώ παιδεύομαι κάθε μέρα με το σκαλιστήρι!
Παράδεισος Νίκο μου!
Να είσαι καλά!
Κι όμως, λουλούδια υπάρχουν ανάμεσά μας αλλά δεν τα βλέπουμε γιατί τα μάτια μας τα έχει σκεπάσει το νέφος και η ομίχλη ενός κόσμου που βάζει άλλα μέτρα και σταθμά... Κι έτσι κάποιοι από μας φτιάχνουν τους δικούς τους κήπους, και παραδείσους!
Post a Comment