Tου Νικου Βατοπουλου, Η Καθημερινή, 10/07/2008
Μήπως ανήκετε κι εσείς σε αυτούς που ονειρεύονται λίμνες και έλατα τις μέρες του αθηναϊκού καύσωνα; Προσωπικά εντάσσομαι σε αυτήν την κατηγορία. Σε μία φέτα, δηλαδή, κοινής γνώμης που κάθε καλοκαίρι απορεί ολοένα και πιο έντονα για την καταστροφική απάθεια της χώρας απέναντι στους καύσωνες. Καυτά καλοκαίρια είχε η Αθήνα και το 500 π.Χ όπως και το 1970 μ.Χ. Αλλά η ευκολία με την οποία ανεβαίνει στους 40 βαθμούς το θερμόμετρο τα τελευταία χρόνια είναι ανησυχητική. Και το πιο δυσοίωνο είναι ότι η αποφυγή λήψης μέτρων για τη βελτίωση του αθηναϊκού μικροκλίματος κάνει την προοπτική της ζωής στην Αθήνα ιδιαίτερα προβληματική. Πολλοί επισκέπτες της Αθήνας προερχόμενοι από χώρες με οικολογική συνείδηση απορούν γιατί δεν κάνουν κάτι οι Ελληνες γι’ αυτήν την πόλη που ασφυκτιά στο τσιμέντο; Γιατί δεν φυτεύουν δέντρα μέσα στην πόλη και περιαστικά, γιατί δεν καλύπτουν τις ταράτσες με μονωτικές στέγες, γιατί δεν αποθαρρύνουν τη χρήση των ΙΧ;
Αυτονόητα ερωτήματα δηλαδή. Η παθητικότητα που υπάρχει στην Ελλάδα απέναντι στη χειροτέρευση της ποιότητας του αέρα στις πόλεις έχει άμεση σχέση με την εικόνα που έχουν οι Ελληνες για το ίδιο τους το αστικό περιβάλλον. Οσοι νοιάζονται, αγωνίζονται μόνοι τους και συχνά άδοξα, για να κρατήσουν ένα ανεκτό επίπεδο ζωής. Η αλήθεια είναι ότι στη διάρκεια των τεσσάρων μηνών ζέστης και ανομβρίας, η Αθήνα όζει και αχνίζει. Η κυβέρνηση, η αντιπολίτευση και η δημοτική αρχή παρακολουθούν με αδράνεια σαν όλα αυτά να συμβαίνουν σε άλλη χώρα. Σαν να μην έχουν ευθύνη. Οσες συζητήσεις έχω κάνει με ξένους που αγαπούν την Ελλάδα και η κριτική τους είναι πάντα καλοπροαίρετη, καταλήγουν όλες στο ίδιο συμπέρασμα. Ερευνητές, συγγραφείς, πανεπιστημιακοί, καλλιτέχνες, επιστήμονες, όλοι, σχεδόν ανεξαιρέτως, όσο ευγενικοί κι αν προσπαθούν να είναι, αδυνατούν να κατανοήσουν πώς είναι δυνατόν να γίνεται ανεκτή χωρίς γενική κατακραυγή αυτή η αντι-οικολογική λειτουργία, τρόπος του λέγειν, της Αθήνας.
Αυτά λένε οι φίλοι της Ελλάδας, παρότι παραδέχονται ότι έχει γίνει πρόοδος στις υποδομές και την υλική ευμάρεια. Πέραν αυτού, μηδέν. Ολα τα blogs τουριστών που διαβάζω για την Αθήνα, όλα μα όλα, ακόμη και όσα την υμνούν για το «διαφορετικό» της στιλ, μιλούν για την έλλειψη καθαριότητας. Για το πνίξιμο κτιρίων και ασφάλτου. Αναρωτιέται ο κοινός νους. Τι περιμένουμε για να αντιστρέψουμε το κλίμα;
1 comment:
Για να κάνετε αυτή την αναδημοσίευση σημαίνει ότι αντιπροσωπεύει και τη δική σας θέση όπως εκ πρώτης όψεως και τη δική μου και χιλιάδων άλλων αθηναίων. Όμως αναρωτιέμαι πιο ακριβώς είναι το νόημα τέτοιων υπερβολικά γενικών άρθρων που αναφέρονται ταυτόχρονα σε διαφορετικά ζητήματα, διαφορετικές αρμοδιότητες, μπερδεύουν θέματα του πολίτη μαζί με θέματα των θεσμών. Ορισμένα παραδείγματα:
Ρωτάει ο κ. Βατόπουλος «Γιατί δεν κάνουν κάτι οι Ελληνες γι’ αυτήν την πόλη που ασφυκτιά στο τσιμέντο; Γιατί δεν φυτεύουν δέντρα... γιατί δεν αποθαρρύνουν τη χρήση των ΙΧ;». Μα οι Έλληνες λατρεύουν το ΙΧ τους σα Θεό! Αγοράζουν κάθε χρόνο 150.000 αυτοκίνητα μόνο στην περιοχή της πρωτεύουσας. Από αυτά, ένα 17% περίπου είναι μεγάλου κυβισμού (SUVs κυρίως). Με αυτή την αντίληψη, όλοι οι ελεύθεροι χώροι είναι για τους αθηναίους υποψήφιοι χώροι πάρκινγκ. Φτάνει να κάνει κανείς μια βραδυνή βόλτα στο Θησείο και άλλες προνομιακές από πλευράς τέτοιων χώρων περιοχές για να δει τι εννοώ.
«Πώς είναι δυνατόν, λένε, να μην έχει αντιμετωπιστεί η βαριά ρύπανση της πόλης, η έλλειψη πρασίνου, η κακή δόμηση, η ασέβεια στο ιστορικό τοπίο. Κοιτούν την πόλη από τον Λυκαβηττό με το Κολωνάκι πιάτο, όλα φίρδην μίγδην ταράτσες, ηλιακοί θερμοσίφωνες, αθλιότητα». Είναι αθλιότητα οι ηλιακοί θερμοσίφωνες; διερωτώμαι. Δεν αμφιβάλλω ότι το δάσος των κεραιών και πολλά άλλα τέτοια φαινόμενα είναι κατακριτέα, αλλά ας κάνουμε και κάποια διάκριση. Δεν είναι όλα θέμα κανονισμών. Εδώ καλώς ή κακώς μπαίνει και το θέμα του γούστου.
«Ολα τα blogs τουριστών που διαβάζω για την Αθήνα, όλα μα όλα, ακόμη
και όσα την υμνούν για το «διαφορετικό» της στιλ, μιλούν για την έλλειψη καθαριότητας». Πράγματι. Όμως ποιος έχει τελικά την ευθύνη; ή τουλάχιστον μέρος της ευθύνης; Γιατί εγώ δεν πιστεύω ότι δεν υπάρχουν αρκετοί οδοκαθαριστές. Σίγουρα όμως, ναι, δεν υπάρχουν οδοκαθαριστές που να ακολουθούν κάθε ασυνείδητο δημότη με τον σκουπιδοτενεκέ όπως ο 'Αρμανδος ακολουθεί τον Σκρουτζ με την ομπρέλα!
Τι θέλω να πω; Απλά, ότι αρκετά από τα όσα αναφέρονται θα μπορούσαν να διορθωθούν με μέτρα περιορισμού της (καθ'ημάς) προσωπικής ελευθερίας. Είμαστε έτοιμοι να το δεχτούμε ως πολίτες ή θα βγούμε ξανά στους δρόμους διεκδικώντας το δικαίωμα π.χ. να παρκάρουμε (και χίλια δυο άλλα) χωρίς να πληρώνουμε; Δεν είναι δα ότι δεν έχει γίνει και καμία προσπάθεια όλα αυτά τα χρόνια.
Επαναλαμβάνω ότι το άρθρο σε γενικές γραμμές εκφράζει και εμένα. Αλλά αυτό το «γενικές» είναι συχνά το πρόβλημα σε συνδυασμό με την τάση μας να βλέπουμε μόνο τις ευθύνες πέρα και πάνω από εμάς ή ακόμα χειρότερα να τις αποδίδουμε σε ένα μόνο πρόσωπο (όπως υποθέτω εννοείτε με τον υπέρτίτλο που προσθέσατε και βαφτίσατε ένα άρθρο που αναφέρεται σαφώς στην Αθήνα πολλών δεκαετιών «Για την Αθήνα του Ν. Κακλαμάνη!»)
Post a Comment