Tου Aντώνη Kαρκαγιάννη, Η Καθημερινή, Σάββατο, 22 Nοεμβρίου 2008
Δεν αμφισβητούμε το δικαίωμα κανενός να φροντίζει και να αγωνίζεται για τη βελτίωση της ζωής του. Κανένα όνειρο και κανένα όραμα δεν ξεπερνάει και δεν αναιρεί αυτή την καθημερινή και δυνατή τάση όλων μας. Δεν αμφισβητούμε, λοιπόν, το δικαίωμα των υπαλλήλων του μετρό να αγωνίζονται και να απεργούν για τα ζητήματά τους. Δύο μέρες, όμως, με την απεργία του μετρό, η ζωή της πόλης αναστατώθηκε και εκατοντάδες χιλιάδες Αθηναίοι, στην πλειοψηφία τους μισθωτοί, και αυτοί ταλαιπωρούνται.
Η απεργία είναι δικαίωμα απαραβίαστο. Σύμφωνοι. Η άσκηση όμως του δικαιώματος χωρίς κοινωνική ευθύνη, χωρίς να υπολογίζουν οι απεργοί τις συνέπειες που προκαλούν στο ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον, υπονομεύει την ίδια την αρχή και μας κάνει να αμφισβητούμε το ίδιο το δικαίωμα και την ανεύθυνη άσκησή του. Πολύ περισσότερο όταν οι απεργοί επωφελούνται από τον μονοπωλιακό χαρακτήρα των υπηρεσιών που προσφέρουν για να επιτύχουν εκβιαστικά προνομιακή θέση σε σύγκριση με τους άλλους εργαζομένους.
Το ζούμε συχνά τις τελευταίες δεκαετίες. Όταν π.χ. απεργούν οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα των δήμων. ΄Η οι εργαζόμενοι στις επιχειρήσεις κοινής ωφελείας. Για τους εργαζόμενους στην καθαριότητα, παραδεχόμαστε ότι είναι σκληρή δουλειά που δεν την κάνει ο καθένας. Η ανάγκη τούς κάνει να την επιλέγουν και για να εξασφαλίσουν μια θέση πολλές φορές επιστρατεύουν γνωριμίες και πολιτικά ή άλλα μέσα. Έτσι αυτή η σκληρή δουλειά έχει μια θέση και ορισμένη τιμή στο σύστημα κοινωνικής συμβίωσης. Όταν τα σκουπίδια συσσωρεύονται στους δρόμους ιδιαίτερα σε μέρες καύσωνος, η πόλη, εκατομμύρια άνθρωποι φτάνουν σε απόγνωση και η υγεία τους κινδυνεύει. Είναι εύκολο οι εργαζόμενοι στον τομέα αυτόν να προκαλέσουν την απόγνωση και να αποκτήσουν προνομιακή θέση. Κάπως έτσι ο συνδικαλισμός μεταλλάχθηκε σε συντεχνιασμό και από συστατικό στοιχείο της δημοκρατίας μεταβλήθηκε σε απειλή της.
Το μετρό, παρά το περιορισμένο μέγεθός του, πολύ σύντομα έγινε το καμάρι μας, αλλά και μπήκε στη ζωή εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων. Είχαμε κάτι και λέγαμε ότι είναι το καλύτερο της Ευρώπης. Άψογη λειτουργία, υποδειγματική καθαριότητα, ασφάλεια. Είναι και η ελπίδα μας, ότι συνεχής επέκτασή του προς όλες τις κατευθύνσεις θα λύσει πολλά προβλήματά μας στην τόσο προβληματική πόλη μας. Δικαίως απαιτούμε από το κράτος και τις κυβερνήσεις να δώσουν απόλυτη προτεραιότητα στην επέκταση του μετρό. Αν μιλούμε όλοι για ποιότητα καθημερινής ζωής έχουμε αυτό το πολύ συγκεκριμένο να διεκδικήσουμε, το μετρό, όπως λειτουργεί σήμερα.
Δεν αρνούμαστε ότι η άψογη λειτουργία του μετρό κατά μεγάλο μέρος οφείλεται σε αυτούς που εργάζονται, και το σεβόμαστε. Εχουμε όμως την απαίτηση να σεβαστούν και αυτοί τον τρόπο της καθημερινής ζωής μας και περισσότερο τις ελπίδες μας για το μέλλον: Την πολύ ευρύτερη κοινωνική διεκδίκηση για την ποιότητα της ζωής μας με άξονα το μετρό.
No comments:
Post a Comment