- Ανησυχητική η υποδοχή της απόδρασης από μεγάλο κομμάτι της κοινής γνώμης
Ενας κόσμος χωρίς ήρωες ενδεχομένως να ήταν πιο ισορροπημένος, αλλά πάντως θα ήταν πιο βαρετός. Σαν τον δικό μας, αφού η υπόθεση Παλαιοκώστα - Ριζάι ακριβώς αυτό σηματοδοτεί και με τον πιο ακραίο τρόπο: Το τέλος των ηρώων.
Τόσο καταθλιπτική είναι στην κοινωνία μας η έλλειψη προτύπων ώστε ο Βασίλης Παλαιοκώστας τείνει να χαρακτηρισθεί ως ο νέος Ρομπέν των Δασών. Και μάλιστα άκριτα, αφού αν κάποιος δικαιούται τον τίτλο του «Ρομπέν» αυτός είναι ο Νίκος Παλαιοκώστας που βρίσκεται -ακόμη- στις φυλακές της Πάτρας. Και, πάντως, ο πραγματικός εγκέφαλος και των δύο αποδράσεων είναι ο Ριζάι. (Προφανώς ως Αλβανός δεν δικαιούται θέση στο δικό μας πάνθεον). Η υποδοχή της νέας απόδρασης ήταν από μεγάλο κομμάτι της κοινής γνώμης ανησυχητική. Ναι μεν δείχνει το μέγεθος της απαξίωσης που επικρατεί για τους θεσμούς και τους εκπροσώπους τους. Αλλά, επίσης, δείχνει πως τα πρότυπα της κοινωνίας μας πλέον είτε βρίσκονται στο Α΄Νεκροταφείο είτε στον Κορυδαλλό. Προφανώς, ουδείς θέλει το παιδί του να γίνει Παλαιοκώστας (τη βρώμικη δουλειά την αφήνουμε πάντα για τα παιδιά των άλλων). Ούτε βέβαια θα ήθελε κανείς να τους συναντήσει στα μέρη που συχνάζουν. Αλλά με καρναβαλική χαρά υποδέχτηκε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινής γνώμης την «παρέμβασή» τους στα κοινά.
Την ώρα που στην Ινδία επέστρεφαν οι πραγματικοί ήρωες του 21ου αιώνα, δηλαδή τα παιδιά του Slumdog Millionaire, εδώ στην επαρχιώτικη κατάθλιψή μας το μόνο χαμόγελο -χαιρέκακο μεν, αλλά απέναντι σε ποιον; - χαρασσόταν ελέω ενός δολοφόνου και ενός λήσταρχου.
Η έλλειψη προτύπων είναι δυστυχώς μία επαναλαμβανόμενη κοινοτοπία και ως τέτοια -σε μία μιντιακή εποχή- είναι αντι-εμπορική. Τα πρόσωπα - περσόνες καταναλώνονται με τέτοια ταχύτητα που ελάχιστα μένουν από τη δράση τους - ενδεχομένως και διότι ελάχιστα υπάρχουν για να μείνουν. Ιδίως τα κανάλια αν και αφιέρωσαν χρόνο και στους δύο, αυτό δεν έγινε ούτε συγκροτημένα ούτε οργανωμένα. Τα πρωινάδικα που αφιέρωσαν περισσότερο χρόνο (!) ασχολήθηκαν κυρίως με την άγνωστη ξανθιά και την πιθανή της σχέση με τον Ριζάι (!), ενώ τα δελτία ειδήσεων έμειναν περισσότερο στην αναζήτηση συνεργών και ευθυνών.
Η κομματιασμένη εικόνα δεν έδωσε παρά τους «δύο απέναντι στο κράτος», τους «δύο που γελοιοποίησαν το κράτος» (ή την κυβέρνηση - ανάλογα με την πολιτκή θέση εκάστου). Οι δύο, απογυμνωμένοι από τη δράση τους, τελικά δεν παρουσιάστηκαν ως αυτό που πραγματικά προκαλούν: Την ενίσχυση της δημόσιας ανασφάλειας σε μία από τις χειρότερες στιγμές της χώρας στον συγκεκριμένο τομέα. Λες και η δραπέτευση της «μηχανής θανάτου» όπως αποκαλείται ο Ριζάι και ενός μετρ των απαγωγών και των ληστειών όπως ο Παλαιοκώστας δεν αφορά τη δική μας κοινωνία.
Και το χειρότερο; Προβάλλεται ακριβώς η αντίθετη εικόνα: Ενας «Ρομπέν» που αποζημιώνει για τις κλοπές αυτοκινήτων τους τους ιδιοκτήτες τους και που ουδέποτε πυροβόλησε ταμίες και τραπεζικούς υπαλλήλους όταν έκανε ληστείες. Και ακόμη περισσότερο, πόσο καλά φέρθηκε στους απαχθέντες, αναμένοντας τα εκατομμύρια των λύτρων. Τέτοια ανεκτικότητα καταντάει σχεδόν προκλητική.
Eλλειψη αλληλεγγύης
Το πραγματικό πρόβλημα στη βάση αυτής της διαχείρισης είναι η έλλειψη αλληλεγγύης στα πραγματικά θύματα. Στους μεν βιομήχανους ίσως επειδή «ρουφάνε με το μπουρί της σόμπας το αίμα των εργαζομένων». Αλλά και στους δύστυχους τραπεζοϋπαλλήλους; Ας απευθυνθεί κανείς στην ΟΤΟΕ για να μάθει τι κουβαλάνε έπειτα από μια ληστεία τα μέλη της. Τι υποστήριξη χρειάζονται για να συνέλθουν από τη βία που εισέπραξαν απέχοντας από τον θάνατο όσο μία ανάσα του δάκτυλου από τη σκανδάλη.
Υπερπροβάλλεται το διαφορετικό αυτής της απόδρασης. Οτι δηλαδή σε χωριά των Αγράφων δήθεν «πίνουν νερό στο όνομα των Παλαιοκωσταίων» (αυτό «τεκμηριώνεται» με δυο τρεις γενικόλογες μαρτυρίες), ενώ για τον Ριζάι ότι «είναι ο ήρωας των Αλβανών κακοποιών» (σ. σ.: γιατί όχι άραγε και των Ελλήνων;).
Αλλά αυτό το «διαφορετικό» πνίγει το προφανές. Και τελικά υποβαθμίζεται η σημασία αυτού που έγινε στον Κορυδαλλό. Μέχρι την επόμενη φορά...
- Του Τακη Kαμπυλη, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 28/02/2009
No comments:
Post a Comment