Tuesday, May 26, 2009

Η κουλτούρα του πράσινου


  • Tης Ολγας Σελλα, Η Καθημερινή, 26/5/2009
  • Hταν αντικριστά τα κείμενα σε ρεπορτάζ χθεσινής απογευματινής εφημερίδας («Ελεύθερος Τύπος»). Η εγκατάλειψη και η εξαθλίωση ενός από τους ομορφότερους λόφους του κέντρου της Αθήνας, του λόφου του Στρέφη, κι ακριβώς στη διπλανή σελίδα τα σχέδια και η πρόοδος ανάπλασης του Πεδίου του Αρεως και του Αττικού Αλσους.
  • Μας λείπουν πολύ οι χώροι πρασίνου και περιπάτου σ’ αυτή την πόλη. Και όσο μεγάλη είναι η έλλειψη άλλο τόσο μεγάλη είναι και η αδιαφορία (των αρχών και των πολιτών) για τη συντήρησή τους, για το ζωντάνεμά τους, για τη διατήρησή τους σε ζωντανό χώρο της πόλης. Πόσο συχνά περνάμε από τον Εθνικό Κήπο για περίπατο ή αράζουμε στα παγκάκια του; Και πρόκειται για έναν από τους πιο προστατευμένους χώρους πρασίνου και από τους καλύτερους φροντισμένους της πόλης; Ισως μόνο στην «Αίγλη» ή στα νέα μπαρ που άνοιξαν εντός του. (Προσωπικά βρέθηκα έπειτα από πολύ καιρό στο εκεί καφενεδάκι, επειδή φιλοξενούσε μια συνέντευξη Τύπου).
  • Οσο για τις πλατείες ανά την Αθήνα και την Αττική ευτυχώς που έχουν και τους μετανάστες, κάθε ηλικίας, να τους δίνουν ζωή. Οι γηγενείς απαξιούμε. Και την ίδια στιγμή διεκδικούμε (και καλά κάνουμε) χώρους πρασίνου, ελεύθερους χώρους αναψυχής, πάρκα, κι άλλα πάρκα...
  • Φαίνεται όμως ότι η σύγχρονη αστική μας κουλτούρα απέχει πολύ από την έννοια και τη διαδικασία της χαλάρωσης. Ο... οργανισμός μας ζητάει κόσμο, φασαρία, τζέρτζελο, ανακάτεμα. Η εικόνα Αθηναίων να κάθονται σ’ ένα παγκάκι ή στο γρασίδι και να διαβάζουν ένα βιβλίο, μια εφημερίδα, ν’ ακούνε μουσική από το ipod τους δεν είναι ιδιαίτερα συνηθισμένη στη σύγχρονη Αθήνα. Δεν ταυτίζεται με τα πρότυπα του σύγχρονου Αθηναίου, με τις προτεραιότητές του και τις επιλογές.
  • Οι ανοιχτοί χώροι που αποκτούν ζωή (και την ίδια στιγμή διαφυλάσσονται από την εγκατάλειψη, την εξαθλίωση και τις... δυσάρεστες συναντήσεις) είναι εκείνοι οι οποίοι συνδυάζονται με αναψυκτήρια, μπαρ, ουζερί, εστιατόρια. Οι υπόλοιποι κάποια στιγμή καταλαμβάνονται με αντικείμενα και παρουσίες που συχνά είναι δυσάρεστες.
  • Ο μόνος χώρος περιπάτου στην Αθήνα που είναι περιζήτητος, επιθυμητός, σημείο προορισμού, ραντεβού και περίπατου είναι ο πεζόδρομος της Διονυσίου Αεροπαγίτου. Δεν είναι ούτε πάρκο ούτε πλατεία. Εχει όμως τη φόρτιση της Ακρόπολης, έχει πολλά σημεία προορισμού (Φιλοπάππου, Απ. Παύλου, Θησείο, Πετράλωνα) με main stream μαγαζιά, είναι όπως και να έχει γκλάμουρ.
  • Το περίεργο είναι ότι εμείς οι ίδιοι, όταν βρεθούμε στα καλοφροντισμένα πάρκα των πόλεων του εξωτερικού, τα χαιρόμαστε, τα θαυμάζουμε, τα περπατάμε, τα απολαμβάνουμε. Ξιπαζόμαστε φαίνεται για το ξένο, ενώ ό,τι υπάρχει δίπλα μας, στη γειτονιά μας, το υποτιμούμε. Και το υποβαθμίζουμε συστηματικά.

No comments: