Καύση: λύση για τους μεν, «κατάρα» για τους δε

Μπροστά στο συνεχιζόμενο αδιέξοδο με τους Χώρους Υγειονομικής Ταφής Απορριμμάτων και υπολειμμάτων εισβάλλει η προοπτική της καύσης που εμφανίζεται από τους υπέρμαχούς της ως «λύση» και από τους επικριτές της ως «η επόμενη κατάρα». Ηδη επιχειρηματίες, ενίοτε και με τη στήριξη δημοτικών αρχών, επεξεργάζονται σχέδια καύσης σε διάφορες περιοχές ανά την Ελλάδα. Την ίδια ώρα οικολογικές οργανώσεις, όπως η Greenpeace, και κοινωνικοί φορείς επιμένουν ότι η επιλογή της καύσης ως διαδικασίας διαχείρισης αποβλήτων έχει επιπτώσεις στην υγεία αλλά και τεράστιο οικονομικό κόστος.

Εντονες είναι οι αντιδράσεις στο Αλιβέρι Ευβοίας- μια περιοχή ήδη επιβαρημένη από βιομηχανίες- για τη χρήση του RDF (υλικό από αστικά απόβλητα- κυρίως χαρτί και πλαστικό) ως καυσίμου στην τσιμεντοβιομηχανία. Κανείς δεν μπορεί να διαβεβαιώσει ότι δεν θα παράγονται τοξικοί ρύποι, όπως διοξίνες και φουράνια, όταν τα αέρια από την καύση αρχίζουν να ψύχονται, μια και απαιτούνται αντιρρυπαντική τεχνολογία υψηλού επιπέδου αλλά και συνεχής έλεγχος.

Πριν από λίγο καιρό ξεσηκώθηκαν οι κάτοικοι της Ασσήρου του Νομού Θεσσαλονίκης με αίτημα να μην εγκατασταθεί στη Μαυροράχη εργοστάσιο καύσης απορριμμάτων, την ίδια ώρα που κατήγγειλαν ότι η μη σωστή λειτουργία του ΧΥΤΑ είχε μετατρέψει την περιοχή σε χωματερή. Στη Θήβα ιδιωτική εταιρεία έχει υποβάλει αίτηση στη Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας για εγκατάσταση επεξεργασίας των σκουπιδιών και προωθεί την καύση ενώ και στη Ρόδο προωθείται η λύση της σύμμεικτης καύσης απορριμμάτων.

Οπως επισημαίνει στο «Βήμα» ο πρόεδρος της Οικολογικής Εταιρείας Ανακύκλωσης κ. Φ. Κυρκίτσος , η καύση έρχεται σε αντίθεση με την ανακύκλωση και την κομποστοποίηση διότι διεκδικούν και οι δύο μέθοδοι τα ίδια υλικά. «Αν κάνουμε ανακύκλωση όπως πρέπει, τότε τα υπολείμματα που μένουν έχουν χαμηλή θερμογόνο δύναμη, και επομένως η καύση είναι πιο ασύμφορη». ΤΟ ΒΗΜΑ, 9/7/2009